Ώρες ώρες...

Ώρες ώρες... Όχι δεν πάω να τραγουδήσω την επιτυχία του Αντύπα, απλά ώρες ώρες συνειδητοποιώ την ανάγκη του ανθρώπου σήμερα να επικοινωνήσει και να έρθει πιο κοντά με τον συνάνθρωπό του. Έστω και αν οι τρόποι επικοινωνίας έχουν κάπως μεταλλαχθεί, το μόνο σίγουρο είναι το πόσο πολύ θέλουμε να έχουμε επαφή με άλλους ανθρώπους και να μοιραζόμαστε σκέψεις, προβληματισμούς και απόψεις. Ακόμα και το γεγονός πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η κινητή τηλεφωνία αυξάνουν την επισκεψιμότητα, την χρήση τους και κατ' επέκταση τους τζίρους τους, δείχνει ολοφάνερα όλο αυτό το οποίο περιγράφω παραπάνω. Σε μια εποχή αβεβαιότητας και ανασφάλειας ο άνθρωπος επιστρέφει στα βασικά. Αφήνει την μάταιη σχέση του με τα υλικά αγαθά και ψάχνει τρόπους ουσιαστικούς που θα καλύψουν τα συναισθηματικα κενά που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Η κρίση η οποία άρχισε να στερεί παροχές που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένες και που είχανε μπεί στο πετσί μας σαν μέρος του ανθρώπινου DNA και οι οποίες γέμιζαν ανυπόστατα και ανούσια τον εγωισμό μας και την δήθεν περηφάνια μας. Ρούχα, αυτοκίνητα, κοσμήματα, τσάντες, μπουζούκια και πόσα άλλα ακόμα -μάλλον αχρείαστα- πράγματα άρχισαν να ξεφτάνε και να χάνονται σαν σύννεφα και την θέση τους πλέον κερδίζουν πανηγυρικά, "πράγματα" που δεν έχουν τιμή, όγκο ή υφή. Τα λένε εμπιστοσύνη, επικοινωνία, φιλότιμο, αγάπη, γέλιο ή χάδι... Λογικό δεν είναι όμως; Εκεί που όλα φαίνονται μαύρα κι άραχνα χωρίς μέλλον και ελπίδα ή προοπτική, ψάχνεις μία σχέση με ένα άτομο που θα σε στηρίξει και άλλο τόσο θα το στηρίξεις και σύ, όχι από υποχρέωση αλλά από καθαρή, πρωτόγονη ανάγκη. Τί γίνεται όμως με αυτούς που περισσότερο παίρνουν παρά δίνουν; Τους θέλεις; Είσαι απλά ευγενικός ή τους αγαπάς πολύ για να τους το πείς και να τους παρατήσεις γιατί ίσως δεν αξίζουν; Και αν το συνεχίσεις πολύ μήπως εκτεθείς εσύ στο τέλος... Ξαφνικά αλλάζουν οι παρέες και οι άνθρωποι ανακυκλώνονται σαν πλαστικά μπουκάλια και νιώθουμε αμήχανοι και ευάλωτοι σε όλο αυτό το καινούριο παιχνίδι με τους νέους παίκτες. Γι αυτό τον λόγο να κρατάμε τους παλιούς παίκτες. Αυτούς που μας ξέρουν και από την καλή και από την ανάποδη. Σ' αυτούς δεν χρειάζονται δικαιολογίες και αποδείξεις. Να τις κρατάτε τις παλιές φιλίες, ακόμα και αν περάσουν από πολλά κύματα να το προσπαθείτε.

Fold, Check, All in.

Πάνω που πήγαμε να βγάλουμε τα χειμωνιάτικα, έσκασαν μύτη πάλι κάτι 30άρια και βρήκε ξανά την χαρά της η Havaiana. Στο μέτρο του δυνατού, προσπαθούν όλοι να προσαρμοστούν στην βίαιη πραγματικότητα του φθινοπώρου και στην επαναφορά της πραγματικότητας στην εργασία και στις υποχρεώσεις που έτρεχαν όλο το καλοκαίρι αλλά που με περίτεχνες δόσεις αδιαφορίας τις αγνοούσαν. Βέβαια τα ψέμματα τελείωσαν και η τράπεζα σε έχει ζαλίσει στα τηλέφωνα, το χαράτσι απειλεί και η εφορία τρίβει τα χέρια της. Την ίδια στιγμή το αφεντικό σου λέει ότι είτε πρέπει να σου κάνει μείωση στο μισθό ή να δουλεύεις κάποιες παραπάνω ώρες, ώστε να ισοσταθμίσεις την αξία της εργατοώρας που έχει στο μυαλό του σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Έχοντας όλα αυτά στο κεφάλι σου, έχεις και την γκόμενά σου ή τον γκόμενό σου να σου ζητάει σαφείς απαντήσεις στο θέμα εαν η καλοκαιρινή σας περιπέτεια θα μετατραπεί σε κανονική σχέση ή θα τραβιέστε όπως να 'ναι για όσο να 'ναι. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, σε αυτή την monopoly αποφάσεων και εντολών κάποιος αγοράζει και κάποιος πουλάει. Όπως στο πόκερ δηλαδή. Check, Fold, All in. Θα ρισκάρεις; Θα πας πάσο; Θα μπλοφάρεις και ότι γίνει; Ανάλογα με το τί έχεις να χάσεις πρέπει να ποντάρεις και αντίστοιχα. Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο το προφίλ του χαρακτήρα και της προσωπικότητας σε ατομικό επίπεδο για την λήψη όλων αυτών των αποφάσεων, αλλά νομίζω πως δεν είναι καιρός για επαναστάσεις. Τώρα θέλει γενικό συμμάζεμα και αξιολόγηση των δεδομένων που θεωρούνται σταθερά ώστε την κατάλληλη στιγμή σε καλύτερες συνθήκες να κάνει κάποιος το ξεπέταγμα του και να βγεί μπροστά από όλους ή έστω τους περισσότερους. Άλλωστε μια επανάσταση καλό θα είναι να γίνεται μέσα μας και να πάρουμε απόφαση πια, ποιά είναι τα καλά μας στοιχεία που πρέπει να κρατήσουμε ή να βελτιώσουμε και ποιά είναι αυτά που πρέπει να πετάξουμε. Ποιές σκληρές αλλά ρεαλιστικές αποφάσεις πρέπει να πάρουμε και ποιές θυσίες μπορούμε να κάνουμε. Η επανάσταση των blog και του facebook σίγουρα δεν είναι επανάσταση αλλά σαφώς γουστάρουμε να διαβάζουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο, άσχετα που λίγοι τεκμηριώνουν απόψεις ή έχουν ελέγξει διπλά τις πληροφορίες τους. Για όλα τα παραπάνω πάντως το σίγουρο είναι ένα. Να περνάμε καλά και να γελάμε γιατί το άγχος τα σκοτώνει όλα. Αυτά.

Χαχα, ούτε καν.

Μυθιστόρημα. "Πάλι βρέχει ρε φίλε..." αναρωτήθηκα κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Είναι 02:45 και ακόμα να με πάρει ο ύπνος. Ας κάνω ένα τσιγάρο μπας και ηρεμήσω, αλλά πού τέτοια τύχη αφού οι μπερδεμένες μου σκέψεις με κυριεύουν. Αυτές έχουν τον απόλυτο έλεγχο τέτοια ώρα. Όλες μαζί ένα μάτσο σουρεάλ ταινίες, τύπου David Lynch, από αυτές που έβλεπα πριν χρόνια και αναρωτιόμουν για την ψυχική κατάσταση του σκηνοθέτη. "Πάει καλά αυτός ρε;", έλεγα. Όσο μεγαλώνεις και γνωρίζεις καινούριους χαρακτήρες και προσωπικότητες αντιλαμβάνεσαι ότι είμαστε αναμεταξύ μας τόσο διαφορετικοί και πλέον είναι δύσκολο, ίσως και άδικο, να ξεχωρίσεις το σωστό από το λάθος, το φυσιολογικό από το αφύσικο, το λογικό από το τρελό... Άραγε οι άλλοι τί γνώμη έχουν για μένα; Με νοιάζει όμως; Αφού το δικό μου θα κάνω έτσι κι αλλιώς. Πφφφφ... Δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Μιά φορά είπα και γω να κοιμηθώ νωρίς και ο ύπνος σπάει πλάκα με την πάρτη μου. Πρέπει να "καθαρίσω" το μυαλο μου, να μην σκέφτομαι τίποτα. Ίσως αν σκεφτώ μιά γαλήνια εικόνα, ατάραχη... ίσως έτσι να κοιμηθώ. 03:32. Μόλις τσέκαρα το κινητό μου γιατί δονήθηκε. "Ποιός να 'ναι τέτοια ώρα;". Όποιος και να μου στέλνει μήνυμα, σίγουρα κάτι ενδιαφέρον θα είναι. Απογοήτευση... Ενημέρωση του facebook για επερχόμενο event της πόλης. "Γαμώτο!!!". Ακόμα και το κινητό μου με δουλεύει. "Αυτό ήταν! Θα πάω βόλτα με το αυτοκίνητο." Βάζω τις φόρμες, παίρνω κλειδιά, κινητό και 20 ευρώ και φεύγω. "Θα πάω στο κέντρο" σκέφτηκα. Έτσι για να δω λίγο κόσμο. Αυτούς που βγήκανε νωρίτερα από μένα και νομίζουν ότι διασκέδασαν. Χαχα, ούτε καν. Μάλλον έπνιξαν τα θέματά τους με λίγο gin tonic και πολλά στριφτά. Και πολύ γέλιο, πολύ γέλιο. Όλοι γελάνε χωρίς άυριο. Το βλέπω συνέχεια. Ότι και να πεις και να κάνεις οι άλλοι γελάνε. Αυτή είναι η ανάγκη τους. Να γελάσουνε για να νιώσουν καλύτερα. "Θα κάτσω στο Everest, θα πιώ μια Coca Cola και θα χαζεύω τον κόσμο". "Ελπίζω να μην δώ κανέναν γνωστό μόνο...". 04.53. "Ήρθε η ώρα να φύγω μάλλον. Θα με περάσουνε για μοναχικό, γραφικό κτλ." Τουλάχιστον ηρέμησα. Είδα πολλούς ανθρώπους γύρω μου και τους άκουσα να μιλάνε. Λέγανε τα δικά τους προφανώς και γω προσπάθησα να τους ψυχολογήσω. Γιατί όμως; Έχω και γώ το θέμα μου και με το να αναλύσω τις σκέψεις των άλλων με βοηθάει στο να καταλάβω περισσότερο και μένα. Καλό αυτό. Δουλεύει. 05.19. Μήνυμα στο κινητό. "Είσαι έξω;"... "Τώρα οκ. Θα κοιμηθώ μιά χαρά."

Να τους σφίξω το χέρι!

Βλέποντας (τυχαία) κάποια αποτελέσματα δημοσκοπήσεων σε πιθανές εκλογές σχετικά με την πρόθεση ψήφου, πρόσεξα κάποια ποσοστά "τύπου" 17% ΠΑΣΟΚ και 30% ΝΔ και απόρησα. Καλό θα ήταν αυτές οι δημοσκοπήσεις να συνοδεύονταν και από αριθμούς και στοιχεία σχετικά με το ποιοι ρωτήθηκαν. Η μόνη εξήγηση είναι να πρόκειται για άτομα που είναι συγγενείς πολιτικών, γέροντες που πάσχουν από άνοια, τρόφιμους ψυχιατρικών ιδρυμάτων, μισθοφόρους και ίσως τυχαίους τουρίστες στην Ακρόπολη. Πραγματικά, εάν πρόκειται για οποιουσδήποτε άλλους, θέλω να τους βρω και να τους σφίξω το χέρι και να τους συγχαρώ για την ηρωική αυτή επιλογή να τολμήσουν να ξαναψηφίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα της Ελλάδας. Δεν είναι λίγο πράγμα να παρακολουθείς τόσον καιρό όλο αυτό το θέατρο σκιών στον χώρο της πολιτικής και να μην έχεις ανατριχιάσει από την ακατάσχετη εθνική αιμορραγία που προκαλεί η εγκεφαλικά ανάπηρη ελληνική βουλή. Δηλαδή πού είναι ακριβώς η ελπίδα αυτών των ατόμων ότι ψηφίζοντας και πάλι τους ίδιους πολιτικούς θα αλλάξει κάτι δραματικά στην ελληνική κοινωνία και τον πολίτη. Είναι δυνατόν να μην έχει σιχαθεί κάποιος τις στημένες δηλώσεις, τις απανωτές αλλαγές αποφάσεων, τις απειλές των Ευρωπαίων, την διαφθορά του συστήματος και τις αλλεπάλληλες κατηγορίες των πολιτικών εκατέρωθεν; Πώτς γένεν αυτό; (βλ. Ογκουνσότο)
Ξέρω πολύ καλά και αντιλαμβάνομαι το γεγονός πως όλο το σκηνικό είναι παρόμοιο με ένα κουκλοθέατρο, με τους Ευρωπαίους και τους κουμανταδόρους του συστήματος να αποφασίζουν για εμάς χωρίς να έχουμε δικαίωμα επιλογής ή ψήφου. Έχουμε όμως το δικαίωμα της αντίστασης και σωματικά και ψυχικά. Αν με ρωτήσει κάποιος εαν είναι καιρός για επαναστάσεις θα δυσκολευτώ να του δώσω μία σαφή απάντηση, γνωρίζοντας πως στις επαναστάσεις υπάρχουν απώλειες διαφόρων ειδών. Ποιός θέλει να πεθάνει ή να ζήσει φτωχικά; Κανείς είναι η μοναδική απάντηση και ειδικά για την γενιά αυτών που είναι 35 και κάτω, καθώς η πλειοψηφία αυτών έχει ένα αρκετά καλό επίπεδο μόρφωσης και δύσκολα θα συμβιβαζόταν στην ιδέα να μείνει στάσιμη για όσα χρόνια επιθυμεί μία τρόικα ή απαιτεί μία επανάσταση.
Από την άλλη όμως δεν μπορώ να συμβιβαστώ ότι κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για το αν θα έχω δουλειά και πόσες ώρες πρέπει να δουλέψω για να βγάλω τα ως προς το ζην (και όχι ζειν). Οφείλω στον εαυτό μου ως ισότιμη προσωπικότητα να είμαι ανεξάρτητος από κάθε είδους χειραγώγηση και εκμετάλλευση από τον οποιονδήποτε κερδοσκόπο που ορκίστηκε να συνεχίσει το μυστικό έργο που του άφησαν κληρονομιά οι πρόγονοί του. Στο ερώτημα που θα τεθεί για το πώς θα το κάνω αυτό, οι απαντήσεις είναι σχετικές κατά έναν ειρωνικό τρόπο. Ή αποφασίζεις να κοιτάς το τομάρι σου σκύβοντας το κεφάλι, δεχόμενος όλα όσα σου επιβάλλουν για νας ζήσεις σαν γνήσιο πιόνι ή αποτάσσεσαι την ανήθικη επιβολή εξοντωτικών όρων και επιλέγεις την ζωή στο περιθώριο με ότι αυτό συνεπάγεται. Το φρόνιμο σε αυτό το υπαρξιακό δίλημμα είναι πως δεν πρέπει να κατηγορήσουμε τον διπλανό μας για την όποια επιλογή του αφού το να μπορεί να είναι κάποιος πραγματικά σίγουρος για την επιλογή του είναι κάτι ουτοπικό και μόνο η ιστορία θα κρίνει κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως η όποια συνειδητή απόφαση θα μας απαλλάξει από τυχόν τύψεις στο μέλλον και θα είναι σαν παρήγορο χτύπημα στον ώμο όταν θα σκεφτόμαστε "τουλάχιστον έκανα αυτό που έκρινα σωστό".
Επίσης στην πράξη αυτό που προκύπτει είναι πως το χρήμα του πλανήτη έχει συσσωρευτεί σε κάποιους λίγους, είτε αυτοί λέγονται οργανισμοί είτε εταιρείες είτε τραπεζίτες. Και όταν λέμε χρήμα, εννοούμε το χρήμα στην φυσική οργανική του μορφή που είναι χαρτί, βαμβάκι και μελάνι. Το αποτέλεσμα αυτού του στοιχείου είναι πως στις αγορές δεν κυκλοφορεί όσο χρήμα χρειάζεται για να υπάρξουν συναλλαγές και εμπόριο γενικά, άρα υπάρχει η ανάγκη εκτύπωσης νέου χρήματος. Πως θα γίνει αυτό είναι απλό. Θα έρθει μια μέρα ένας ψηλός Ευρωπαίος κύριος και θα σου πει πως αυτά που χρωστάς πρέπει να μας τα δώσεις. Εσύ θα απαντήσεις ότι δεν έχεις και αυτός με την σειρά του θα σου πεί ότι θα σου δανείσει αυτά που χρωστάς και παραπάνω. Μα, συγνώμη, αφού όλα τα κράτη-μέλη χρωστάνε σε τρίτους, πώς θα μου δανείσουν λεφτά; Πολύ απλά τυπώνοντας νέο χρήμα το οποίο θα διοχετευτεί μέσω των τραπεζών για να μπορέσουν οι τράπεζες να επανεκδόσουν δάνεια και να σκλαβώσουν κι άλλους πολίτες. Ως τότε η τεχνητή αυτή κρίση θα μας στοιχειώνει και θα είναι η δικαιολογία των πολιτικών για οποιοδήποτε μέτρο.

Το γνωστό θέμα της βίας στα γήπεδα.

Όσοι παρακολουθούν τα αθλητικά γεγονότα της χώρας (κυρίως σε ομαδικό επίπεδο), ξέρουν για το απερίγραπτο χάλι του ελληνικού αθλητισμού. Βέβαια, και αθλητικά να μην βλέπεις, σίγουρα σε κάποιο δελτίο ειδήσεων θα δεις ρεπορτάζ για επεισόδια και λοιπά που συμβαίνουν στα γήπεδα. Έτυχε να ακούσω διάφορες εκπομπές στο ραδιόφωνο και να δω και μια δυό στην τηλεόραση, με αρκετούς "ειδικούς" να μιλάνε και να μην λένε τίποτα. Δηλαδή για ποιόν λόγο βγαίνουν στις εκπομπές; Πραγματικά μετά από τόσον καιρό, ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει πως τα τετριμμένα λόγια και οι παρωχημένες ατάκες δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα ακόμα και για τον λιγότερο πνευματικά καταρτισμένο άνθρωπο. Όλοι ψάχνουν να βρουν τις αιτίες, τις αφορμές, τους φταίχτες, τους υπεύθυνους και τα θύματα, αλλά στο τέλος ο ακροατής μένει με μιά υπόκωφη απορία κοιτώντας αποσβολωμένος το κουτί της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου. Εξηγήσεις και ευθύνες μπορούν να αποδοθούν σε όλους, αλλά το σημαντικό ζήτημα είναι η επίλυση του προβλήματος.
Άποψή μου είναι πως το θέμα είναι καθαρά κοινωνικό και προέρχεται από τα βάθη της κοινωνίας μας σε επίπεδο θεμελιακό. Εξηγώντας την καθαρά κοινωνική υπόσταση του ζητήματος θα σας πω ότι η φετινή (και περσινή) έξαρση της βίας έχει να κάνει και με την οικονομική κρίση η οποία τώρα φαίνεται να δείχνει τα αντίκτυπά της στην κοινωνία, τον αθλητισμό και την οικογένεια. Όλο αυτό που ζούμε αυτόν τον καιρό είναι 100% αντιληπτό από τις κρατικές αρχές και τους υπεύθυνους των. Ο λόγος για τον οποίο δεν έχουμε λήψη δραστικών μέτρων είναι απλός. Η κοινωνία και το σύνολο των ατόμων που την απαρτίζουν αυτήν την στιγμή χρειάζεται εκτόνωση και προς το παρόν η λύση αυτή είναι τα γήπεδα. Ο κάθε ζορισμένος άνθρωπος αυτόν τον καιρό πάει και βγάζει τα εσώψυχά του στο γήπεδο για να εκτονωθεί και να απαλλαγεί προσωρινά από τα καθημερινά του βάσανα. Απομακρυσμένος από την δουλειά του, την οικογένεια και τα προβλήματα αυτών, έχει την ευκαιρία για 2-3 ώρες να φωνάζει και να βρίζει ανεξέλεγκτα χωρίς να φοβάται να μην εκτεθεί σε κανέναν ή να κάνει φασαρία στην γειτονιά. Τί καλύτερο από αυτό; Έρχεται και η ώρα που επιστρέφει στο σπίτι του ήρεμος και ωραίος και καρτερικά περιμένει την επόμενη φορά.
Τα εκτεταμένα επεισόδια και οι ακραίες συμπεριφορές είναι ένας συνδυασμός της παραπάνω παραγράφου με την σχεδιασμένη δράση κάποιων αναρχικών ομάδων οι οποίες θέλουν να αποδείξουν ότι αποκτούν εξουσία στην κοινωνία σιγά σιγά και πως σε λίγο θα υπάρχει πλήρης αναρχία στην χώρα. Την ίδια στιγμή το κράτος και η αστυνομία στέκονται πλάι σε όλο αυτό που διαδραματίζεται και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν. Κάποιος θα με ρωτήσει πότε και ποιά είναι αυτή η στιγμή και θα τους απαντήσω "όταν τα πράγματα γίνουν ζόρικα και φτάσουν στο τέρμα". Δηλαδή την ώρα που θρηνήσουμε αθώα και όχι μόνο θύματα και αυτό γιατί τότε η αστυνομία θα έχει κάθε δικαιολογία για να δράσει όπως πρέπει, χωρίς να γνωρίσει την δημόσια κατακραυγή από αυτούς που περιμένουν στην γωνία για να την κατηγορήσουν για υπερβολική χρήση βίας. Γνώμη μου είναι πως το κράτος επιτρέπει όλο αυτό το κλίμα τρομοκρατίας έτσι ώστε να αναγκαστεί η κοινωνία να ζητήσει την βοήθεια της αστυνομίας. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν μπορούμε να το παρομοιάσουμε με μία μικρογραφία του χτυπήματος της 11/9/2001 στην Αμερική. Δεν χωράει αμφιβολία πως το χτύπημα ήταν εκ των έσω και στόχο είχε το να τρομοκρατήσει τον αμερικανικό πληθυσμό. Ξαφνικά ο Αμερικάνος πολίτης ήθελε την αμέριστη συμπαράσταση του Αμερικανού αστυνομικού σε επίπεδο ασφαλείας και προστασίας. Όλοι μιλούσαν για τρομοκρατία και πως κανένας δεν είναι ασφαλής πλέον, μέχρι να παρθούν τα κατάλληλα και απαραίτητα μέτρα. Στον δρόμο ο κόσμος έψαχνε τους αστυνομικούς για να νιώσει πως προστατεύεται και πως το κράτος είναι σε εγρήγορση. Στόχος λοιπόν αυτήν την στιγμή είναι να γυρίσουμε στην εποχή που η γιαγιά μας, μας έλεγε πως αν δεν φάμε το φαγητό μας "θα έρθει ο χωροφύλακας να σε πάρει" (ενίοτε και ο μπαμπούλας ή ο γύφτος). Ξέρουμε πως τα τελευταία χρόνια η Αστυνομία έχει χάσει την υπόστασή της και ο μόνος τρόπος για να αναδομηθεί είναι το να την ζητήσει ο κόσμος. Άρα πρέπει να φτάσουμε σε ένα απροχώρητο σημείο όπου η ανάγκη της αστυνομικής παρουσίας θα είναι επιτακτική ώστε να νιώθει ο κόσμος ασφαλής. Είναι ένα σχέδιο οργανωμένο και σε τέτοια σχέδια υπάρχουν πάντα παράπλευρες απώλειες. Εύχομαι μόνο να μην ζήσουμε μαύρες μέρες όπου θα αναρωτιόμαστε γιατί έγινε αυτή η συμφορά και γιατί δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε το κακό.

http://www.wordreference.com/

Ζητείται κράτος...

Άραγε αν βάλουμε μιά αγγελία στις εφημερίδες του εξωτερικού, υπάρχει λέτε καμιά ελπίδα να βρεθεί τίποτα αξιόλογο; "Ζητείται κράτος, με προϋπηρεσία σε θεσμούς, κοινωνική πολιτική, διεθνείς σχέσεις και οικονομία για πλήρη απασχόληση με λογικές αποδοχές και bonus επίτευξης στόχων. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις."
Τον τελευταίο καιρό, αν και απέχω από το να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση, το μάτι μου και κυρίως το αυτί μου έπεσαν πάνω σε κάποια δελτία ειδήσεων, όπου οι γνωστοί πλέον αναλυτές/δημοσιογράφοι/δικαστές/πανελίστες/μπούφοι, προσπαθούσαν επί ματαίω να λύσουν οικονομικά προβλήματα της χώρας και να "στριμώξουν" τους πολιτικούς ώστε να τους ξεβρακώσουν, ενώ 5 λεπτά μετά την λήξη των δελτίων πηγαίνουν όλοι μαζί για μπύρες. Θα με ρωτήσει κάποιος βέβαια "Και τί άλλαξε δηλαδή στην τηλεόραση και σου έκανε εντύπωση;" Και εγώ θα απαντήσω πως προς το καλό τίποτα δεν άλλαξε. Άλλαξε προς το χειρότερο όμως. Πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου. Δεν νομίζω πως υπάρχει γυρισμός σε όλο αυτό το βουκολικό καρναβάλι με τους μεταμφιεσμένους λιμοκοντόρους. Όσα λεφτά και να παίρνουν, αυτό που κάνουν είναι αδύνατον να το κάνεις τόσο απροκάλυπτα χωρίς να νιώθεις έστω και την παραμικρή τύψη, η οποία κάποια στιγμή βρε αδερφέ, θα σε οδηγήσει σε μία αυτοκριτική που μόνο αναγούλα και αηδία μπορεί να προκαλέσει. Δεν είμαι ούτε ρομαντικός ούτε εκτός πραγματικότητας, ίσα-ίσα που βλέπω πολύ καλά τί γίνεται, απλά είναι στιγμές που σκάω και δεν αντέχω με αποτέλεσμα να αισθάνομαι άσχημα και άβολα για όλο αυτό το ΨΕΜΑ που μου σερβίρουν κατάμουτρα. Και αυτό που σκέφτομαι και με κάνει να αναρωτιέμαι με βασανιστικές αμφιβολίες, είναι πρώτον αν θα αλλάξει αυτή η νοσηρή κατάσταση και δεύτερον αν θα μείνω εδώ να παρακολουθώ και να ζω όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Στο όνομα μίας κατασκευασμένης "κρίσης" κάποιοι επαγγελματίες επιτήδειοι βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν τον κόσμο πραγματικά άνω-κάτω και να τον έχουν "δεμένο" μέχρι να τον στραγγίξουν και πνευματικά/ψυχικά αλλά και κυριολεκτικά. Την ίδια στιγμή το κράτος (ποιό;;;) νομίζει κανείς πως περισσότερο θεατής είναι στις σοβαρές εξελίξεις παρά πρωταγωνιστής. Καθημερινά κρεμόμαστε από τα δηλητηριώδη χείλη των Ευρωπαίων εταίρων και εξαρτόμαστε από κάποιον Φριτς ή Χανς για το αν θα έχουμε λεφτά, σπίτι, μισθό και λοιπά ενω το καλοκαίρι έρχονται στις θάλασσές μας για να κάνουν διακοπές. Με λίγα λόγια, "και κερατάς και δαρμένος" είναι ο Έλληνας, ο οποίος πέρα από τα όποια λάθη έχει κάνει, μάλλον πληρώνει τα "σπασμένα" μετά τον εμφύλιο, όταν και μετά από αμερικανική, οικονομική κυρίως, παρέμβαση δημιουργήθηκε κυβέρνηση σε ένα βράδυ μέσα σε μία ζαλισμένη χώρα η οποία ειδικά εκείνην την στιγμή ήταν ανήμπορη να αντιδράσει ή ακόμα να έχει την χρονική πολυτέλεια να σκεφτεί για να αποφασίσει. Με όλα αυτά η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και σαν ακριβοδίκαιο άτομο που με θεωρώ, πιστεύω πως τουλάχιστον ό,τι είναι στο χέρι μας να το αποφασίσουμε, ας το κάνουμε με τις καλύτερες για μας προοπτικές και όρους, ώστε να δούμε ότι πραγματικά μπορούν να έρθουν καλύτερες εποχές για όλους σε όλα τα επίπεδα.
Καλή συνέχεια.