Να τους δείρουμε ή όχι τελικά;

Θεωρώ την πράξη του ξυλοδαρμού ως μία από τις πιο έντονες πράξεις για τον εξευτελισμό και την μείωση της προσωπικότητας ενός ατόμου και αναφέρομαι σε αυτόν που το δέχεται και όχι σε αυτόν που το "προσφέρει". Παρ' όλ' αυτά, το να χειροδικήσεις εναντίον κάποιου είναι μία κίνηση που κατά την γνώμη μου απαιτεί ψυχικό σθένος και θάρρος. Δεν χτυπάς κάποιον τόσο εύκολα, νομίζω. Εκτός αν πρόκειται για περιπτώσεις όπου είκοσι άτομα, χτυπούν έναν. Εκεί είναι όλοι μάγκες. Στο ένας εναντίον ενός τί γίνεται όμως?
Ο κακομοίρης ο Χατζηδάκης (πρώην υπουργός), άσχετα με το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, "έφαγε" το ξύλο της αρκούδας από πέντε-δέκα άνανδρους (κάποιοι τον χτυπούσαν από πίσω...) και η πλειοψηφία του κόσμου φρόντισε να το διασκεδάσει με την χαρά του. Μπράβο μας, εύγε! Τί φανταστική που ήταν η εικόνα ενός αιμόφυρτου άντρα σε μία διαδήλωση όπου κάποιοι κουκουλοφόροι πετούσαν βόμβες Μολότοφ πάνω στους αστυνομικούς... Δυστυχώς πολλοί από μας χαίρονται με αυτές τις σκληρές εικόνες και αναζητούν την συνέχεια όπως τα επόμενα επεισόδια της αγαπημένης τους τηλεοπτικής σειράς. Ήθελα να ξέρα, πόσο "αναμάρτητοι" είναι όλοι αυτοί και κατά πόσο έχουν κάνει κάτι για την χώρα τους, όταν η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς φοροδιαφεύγει, κλέβει την επιχείρηση στην οποία δουλεύει, πετάει σκουπίδια στο δρόμο, καίει τα δάση, μολύνει τις ακτές με τα αποτσίγαρα, παρκάρει στις διάβαση αναπήρων και άπειρα άλλα. Η αυτοκριτική που πρέπει να κάνουμε όλοι είναι επιτακτική αλλά όλοι μας έξω από τον χορό τα λέμε ωραία. Πάω στοίχημα ότι οι περισσότεροι από μας εάν είχαν την ευκαιρία να βουτήξουν το δαχτυλο στο μέλι, θα το έκαναν, όπως το κάνουν τόσα χρόνια οι πολιτικοί. Αλλά, για σταθείτε λίγο. Ποιοί ειναι όλοι αυτοί οι κύριοι; Θα σας πώ ποιοί είναι. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας τους οποίους εκλέγουμε εδώ και 36 χρόνια (από την πτώση της Χούντας)και να είστε σίγουροι πως θα τους επανεκλέξουμε σύντομα. Πού ήμασταν όλοι εμείς που φωνάζουμε, την ημέρα των εκλογών; Και αυτό θα σας το πώ. Ήμασταν στις βόλτες, στα τσίπουρα, στα καφέ, στις γκόμενες κτλ. Πάντως όχι στις κάλπες. Και το λέω αυτό γιατί κάποιοι άσχετοι υποστηρίζουν πως η αποχή έδωσε λέει ηχηρό μήνυμα... Μα πόσο άσχετος μπορεί να είναι κάποιος που το λέει αυτό; Με λίγα λόγια στην πράξη αφήνουμε την μειοψηφία να αποφασίσει για μας με την επιλογή της στην κάλπη. Χα χα χα, και μετά έχουμε και απαιτήσεις για κάτι καλύτερο.
Ψαχτείτε λίγο γύρω σας να δείτε τί συμβαίνει, ποιός και πώς παίρνει αποφάσεις για μας και τί σχέδια έχει για μας. Πάντως να είστε σίγουροι ότι δεν είναι οι 300. Αυτοί είναι τα πιόνια των άλλων. Όπου "άλλοι" βλέπε πολυεθνικές εταιρείες, πετρέλαια, εταιρείες όπλων, χημικών και 10-20 "μάγκες" που τους καθοδηγούν. Ακριβώς όμως επειδή αυτούς δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε, βγάζουμε το άχτι μας στα ανθρωπάκια που έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης. Αν δεν μας αρέσουν ας πάμε να ψηφίσουμε άλλους, γιατί δεν αρκεί απλά να τους δείρουμε, αφού έτσι δεν θα λυθεί κανένα μας πρόβλημα.

Πόσο κακό κάνει η τηλεόραση τελικά?

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί για τα άσχημα αποτελέσματα της τηλεόρασης; Τελικά τί είναι η τηλεόραση; Είναι ένα μέσον ενημέρωσης; Ένα μέσον ψυχαγωγίας μήπως; Ένα ύπουλο κατασκεύασμα για να διαμορφώνει απόψεις ίσως; Μπορεί τίποτα από τα παραπάνω ή μπορεί και όλα από αυτά. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι αυτός/η που βλέπει πολλή τηλεόραση, στο τέλος μάλλον "χαμένος" βγαίνει, για να το πω και ευγενικά.
Αν ασχοληθεί κάποιος να κάνει μία μικρή και τυπική ανάλυση όσον αφορά στο περιεχόμενο των τηλεοπτικών εκπομπών, πολύ πιθανό να βλέπει εφιάλτες για καμιά βδομάδα. Από πού να ξεκινήσω; Τα δελτία ειδήσεων πλέον είναι κάτι μεταξύ "Εξορκιστή" και "CSI" και οι μεσημεριανές "ψυχαγωγικές" εκπομπές περισσότερο μειώνουν τον δείκτη νοημοσύνης παρά επιμορφώνουν με κάποιο τρόπο. Στα δελτία ειδήσεων το κλίμα είναι τρομοκρατικό. Τα ρεπορτάζ έχουν να κάνουν με παρασκήνιο, σκάνδαλα, διαφθορά, φόνους, ληστείες, πλημμύρες, φωτιές λες και δεν θέλουν οι άνθρωποι να βγαίνουν από το σπίτι τους. Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος; Αν το σκεφτούμε ίσως καταλήξουμε και εκεί. Γιατί η παραμονή στο σπίτι και η περισσότερη έκθεση στην τηλεόραση έχει το εξής χαρακτηριστικό. Τις διαφημίσεις. Αν προσέξετε, η συντριπτική πλειοψηφία των προϊόντων που διαφημίζονται έχουν να κάνουν με οικιακή χρήση με εξαίρεση τα αυτοκίνητα. Άρα περισσότερη τηλεόραση σημαίνει περισσότερη ώρα στο σπίτι, περισσότερες διαφημίσεις και περισσότερα έσοδα για τις εταιρείες. Ειδικά αυτόν τον καιρό με την κρίση το φαινόμενο αυτό γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Τα reality show, οι σειρές, τα αθλητικά γεγονότα και όλα αυτά σε "καλούν" να κάτσεις σπίτι και να μην βγείς έξω να διασκεδάσεις, να ξεσκάσεις και να πεις δυό επικοδομητικές κουβέντες με τους φίλους σου. Δηλαδή με έναν σμπάρο δυό τρυγώνια. Και στα "παίρνω" από τις διαφημίσεις και πλύση εγκεφάλου σου κάνω. Φυσικά οι εξαιρέσεις υπάρχουν στον τηλεοπτικό ορίζοντα με διάφορα ντοκυμαντερ και επιμορφωτικές εκπομπές αλλά αποτελούν την μειοψηφία και πλέον τον ενδιαφέρον τους είναι μικρό.
Η τηλεόραση έχει καταφέρει να ελέγχει τον κόσμο. Ότι κάνει εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ, τώρα συμβαίνει και στην χώρα μας, όπου οι τηλεοπτικοί "δικαστές" διαμορφώνουν την άποψη του Έλληνα και πλασάρουν αυτό που θέλουν ή αυτό που τους έχουν υποδείξει. Αν το σκεφτεί κανείς ψυχρά, το φαινόμενο αυτό είναι η απόλυτη έκφραση της φυλάκισης της νοητικής και ψυχικής ελευθερίας ενός υγιούς ατόμου. Η γενιά των γονιών μας έζησε την τηλεόραση στα πρώτα της βήματα και είναι πάρα πολύ επηρεασμένη από αυτήν. Στις προηγούμενες δεκαετίες όλοι έβλεπαν τηλεόραση γιατί έπρεπε, γιατί ήταν κάτι καινούριο, γιατί ήταν μόδα κτλ. Το μόνο ενθαρρυντικό στην εποχή μας είναι ότι ο μέσος άνθρωπος έχει περισσότερες ασχολίες και ενδιαφέροντα και λιγότερο χρόνο για να αφιερώσει στην τηλεόραση, οπότε μπορεί να επηρεαστεί λιγότερο από αυτήν. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τους εναλλακτικούς τρόπους ενημέρωσης (αν και αυτοί επίσης ελέγχονται)τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε μία γενιά πιό δυνατή και ανεξάρτητη.
Ήθελα να πάρω καινούρια τηλεόραση, μία από αυτές τις τεράστιες. Το ξανασκέφτηκα όμως και είπα: "και λεφτά δεν μου περισσεύουν και περισσότερη ώρα θα με κρατάει μέσα". Οπότε ΑΚΥΡΟΝ!

Τίτλοι τέλους για την ευγένια...

Κάποτε οι άντρες κυκλοφορούσαν στο δρόμο με καπέλα και σταματούσαν για να χαιρετήοσυν όποιον γνωστό τους συναντούσαν στην βόλτα τους, χαρίζοντας ένα απλό χαμόγελο. Πλέον τα καπέλα έχουν φύγει από την μόδα (τουλάχιστον τις πρωινές ώρες) και τα χαμόγελα παρεξηγούνται κατά κόρον. Έχετε αναρωτηθεί πόσο διαφορετική γίνεται η επικοινωνία όταν οι άνθρωποι είναι ευγενικοί? Για παράδειγμα σε κάποια επαγγελματική συναλλαγή, πόσο πιο έυκολα πείθεις κάποιον να κάνει κάτι όντας ευγενικός μαζί του. Πηγαίνοντας σε ένα κατάστημα για να αγοράσουμε κάτι, συναντάμε πωλητές και πωλήτριες που σου απευθύνουν τον λόγο λες και είσαι παράνομος μετανάστης που ήρθες για να κλέψεις ή να βάλεις φωτιά το κατάστημα. Στα δε καφέ-μπαρ, η κατάσταση είναι γραφική. Παραγγέλνεις και η πιθανότητα να ασελγήσουν στον καφέ σου είναι όση και η Ρεάλ Μαδρίτης να κερδίσει τον Παναιγιάλειο σε πιθανή αναμέτρηση. Μάλιστα υπάρχει και ένα ύφος που δηλώνει πως "εγώ είμαι πυρηνικός επιστήμων και απλά δουλεύω σερβιτόρος για το εξτραδάκι μου". Και τι με νοιάζει εμένα? Αφού δουλεύεις σερβις οφείλεις να με εξυπηρετήσεις όπως αρμόζει πάιρνοντας υπ' όψιν ότι σέβεσαι αυτόν που σου προσφέρει εργασία και αυτόν που ήρθε στο μαγαζί. Αν δεν σου κολλάει ένσημα ή δεν σε πληρώνει όπως θέλεις, αυτό επίσης δεν είναι δική μου ευθύνη.
Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και το σέρβις είναι όπως πρέπει να είναι. Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και συνήθως τις βλέπουμε σε ακριβά καταστήματα ρούχων που αν δεν τα επισκεφθείς ντυμένος σαν τον Πρίγκηπα της Σουηδίας θα αντιμετωπιστείς σαν τον μετανάστη που ανέφερα προηγουμένως.
Μία επιστημονική έρευνα σε επίπεδο ψυχολογίας και ανθρώπινων πόρων, έδειξε πως σε ένα εργασιακό περιβάλλον, η χρήση του πληθυντικού στην ομιλία επισπεύδει τις εργασίες σε σημαντικό ποσοστό και μάλιστα με μεγαλύτερα και πιο σωστά αποτελέσματα. Παράδοξα όμως θα συναντάμε πάντα και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είναι αυτό όπου απευθύνεσαι σε κάποιον στον πληθυντικό και αυτός αισθανόμενος άβολα σου απαντά λέγοντας πως δεν είμαι και τόσο μεγάλος για να μου μιλάς στον πληθυντικό...
Πως γίνεται όμως και έχουν χαθεί η ευγένια και οι τρόποι, όταν οι συνθήκες στις οποίες ζούμε είναι καλύτερες από ότι ήταν πριν πενήντα και εξήντα χρόνια? Τότε που όλα τα τραγούδια που γράφονταν ήταν γεμάτα πόνο και απαισιοδοξία? Πλέον ότι τραγούδι γράφεται είναι γιούχου και τριαλαλί τριαλαλό και συνεχώς μας υπενθυμίζει τί καλά που περνάμε. Μήπως δεν περνάμε καλά και απλά το νομίζουμε? Τον τελευταίο καιρό υποστηρίζω πως ζούμε στον μικρόκοσμο της Ελλάδας όπου μας πλασάρουνε με υποχθόνιο και υποσυνείδητο τρόπο, πως εδώ είναι ο παράδεισος. Μάλλον δεν είναι. Είμαστε όλοι γεμάτοι ευθύνες, υποχρεώσεις, προβλήματα και αυτό φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο διασκεδάζουμε, δηλαδή κρατώντας ένα ποτό στο χέρι και κοιτάζοντας απέναντι μπας και συλλάβουμε κανένα βλέμμα που θα μας ανεβάσει το ηθικό. Στον δρόμο, όλοι είναι κακόδιάθετοι και αγενείς, στις υπηρεσίες όπου να 'ναι θα βγάλουν μαστίγια και όλες οι προτάσεις μας ξεκινάνε και τελειώνουν με το "ρε". Προφανώς και δεν ζούμε καλά και ακόμα περισσότερο δεν είμαστε ήρεμοι ούτε είμαστε μέλη μίας ισορροπημένης και απελευθερωμένης κοινωνίας, απαλλαγμένη από συμπλέγματα και φοβίες. Έχουμε γίνει όλοι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι, χάνοντας σιγά σιγά κάθε ίχνος αυθορμητισμού και αξιοπρέπειας. Αυτό που έμεινε στην Ελλάδα είναι τα μπαρ και το γεγονός πως αν θέλεις να βγείς έξω μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε ώρα και φυσικά το καλοκαίρι με τις θάλασσες. Αυτό μας πλασάρουν σαν παράδεισο. Αλλά στην καθημερινότητα είμαστε σαν ασθενείς ψυχιατρικής κλινικής με κρούσματα κατάθλιψης, μελαγχολίας και πλήρους παράνοιας. Αναρχία σε όλο της το μεγαλείο. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, υπάρχουν και κάποιες οργανώσεις που θέλουν να μην υπάρχει αρχή και νόμος. Δηλαδή ρε φίλε πόσο ακόμα χειρότερα να γίνουμε? Πόσο? Το τελευταίο στάδιο είναι να είμαστε όλοι έξω με τα μαχαίρια και τα καδρόνια και να γυρίσουμε στην εποχή του σκοταδισμού.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι μου στις Βρυξέλλες, μία πόλη 2 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου για έξι μέρες στο κέντρο δεν άκουσα κόρνα ούτε μία φορά. Λές και έβλεπα ταινία με χαμηλωμένη την ένταση ήταν. Ηρεμία και ησυχία. 'Ολοι κύριοι ευγενικοί χωρίς κανένα είδος συμπλέγματος ή φόβου. Και ζήλεψα είναι η αλήθεια. Επίσης σε ένα πάρτυ στις αρχές του καλοκαιριού στην Αθήνα, πέρασε από δίπλα μου μία κοπέλα και είπα ένα απλό καλησπέρα για να πάρω την εξής ανταπόκριση "Εσύ σίγουρα δεν είσαι Αθηναίος". Στην συνέχεια μου εξήγησε πως στην Αθήνα κανείς δεν λέει καλημέρα ή καλησπέρα. Ομολογώ πως δεν μου κάνει εντύπωση πλεόν για κανένα μέρος της Ελλάδας και απλά επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω.
Μία καλημέρα και ένα χαμόγελο αρκούν για να κερδίσεις κάποιον, οπότε διαδώστε το.

"Δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος..." Νίκος Καζαντζάκης.

Η πρόταση - φράση του παραπάνω τίτλου ανήκει στον Νίκο Καζαντζάκη και συγκεκριμμένα είναι γραμμένη στον τάφο του στο Ηράκλειο στην Τάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα Βενετσάνικα τείχη. Είναι φανερό πως το συναίσθημα που βγάζει αυτή η πρόταση έχει να κάνει με την ψύχραιμη και ρεαλιστική αντιμετώπιση ως προς το θέμα του θανάτου. Και σίγουρα είναι ένα συναίσθημα το οποίο αναπτύχθηκε και ωρίμασε στο μυαλό του Καζαντζάκη. Άσχετα όμως με τον θάνατο, η πρόταση αυτή έχει εφαρμογή (ή ίσως θα έπρεπε να είχε) και στην καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα άψυχα υλικά αγαθά, στο ανυπέρβλητο άγχος, τα ουτοπικά όνειρα και την προσχεδιασμένη ζωή υπάρχει και η ταυτότητα μας. Η ψυχική και πνευματική μας ταυτότητα. Κάπου χαμένη μέσα σε σωρούς από λογαριασμούς, χαρτιά, υποχρεώσεις και ψεύτικες υποσχέσεις για μία ονειρεμένηζωή. Γεννιόμαστε και μεγαλώνοντας μαθαίνουμε πως μέρα με την μέρα θα κατακτήσουμε τους στόχους μας και θα ευτυχήσουμε κάνοντας οικογένεια έχοντας μιά δουλειά που θα μας προσφέρει τα ως προς το ζην αλλά και το ευ ζήν. Ωστόσο, όλο αυτό το καλά σκηνοθετημένο σενάριο απέχει παρασάγκας από την πραγματικότητα παίρνοντας υπ' όψιν όλες τις παραμέτρους που επηρεάζουν δραματικά το τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα. Άρα έρχεται κάποιος και αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις για όλα αυτά αν στο τέλος δεν τα καταφέρεις. Πόσο αξίζει η προσπάθεια, πόσους συμβιβασμούς να κάνεις, πόσο να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου, πόσο να προσποιηθείς ότι κάνεις αυτό που αγαπάς και ένα σωρό άλλα παρόμοια ερωτήματα υπαρξιακής και νομοτελειακής φύσης.
Δηλαδή ένας άνθρωπος στα 50 του θεωρείται ευτυχισμένος έχοντας μία ευτυχισμένη οικογένεια και μία καλή δουλειά; Ποιός το ορίζει αυτό; Η πνευματική σύσταση του ανθρώπου μόνο αυτό δεν υπαγορεύει. Ίσα ίσα που σε απαλλάσει από οποιαδήποτε δεσμά, είτε είναι νοητικά έιτε είναι ρεαλιστικά. Σε έναν κόσμο υποδειγματικά ελεγχόμενο ερχόμαστε από την μήτρα της μάνας για να υπηρετήσουμε έναν σκοπό. Να γίνουμε ένα μικροσκοπικό γρανάζι στην μηχανή ελέγχου της ανθρωπότητας. Να δουλεύουμε ώρες, να είμαστε εξαρτώμενοι από χαρτονομίσματα και να κυβερνόμαστε από ανθρώπους που μας βάζουν με το ζόρι να ψηφίσουμε. Φυσικά για να αποκτήσεις τις έξτρα παροχές της ζωής πρέπει να δουλέψεις και να θυσιάσεις άλλα, ίσως πιό σημαντικά πράγματα, αλλά στο τέλος όλοι αναρωτιούνται κατά πόσο άξιζε τον κόπο να κάνουν θυσίες και να δεχτούν στερήσεις. Και είναι να σε πιάνει τρέλα όταν ανακαλύψεις ότι σχεδόν όλες μας οι ανάγκες είναι τεχνητές και κατασκευασμένες για να μην έχουμε την δυνατότητα να εξασκήσουμε το μυαλό μας και την ψυχή μας. Το σύστημα μας θέλει χαζούς και ελεγχόμενους. Χωρίς άποψη, χωρίς δύναμη, χωρίς θάρρος. Θα έχετε προσέξει ότι όποιος τόλμησε το αντίθετο ήρθε αντιμέτωπος με όλα τα δεινά του κοσμου. Το χειρότερο είναι πως μας έχουν φτιάξει έτσι ώστε ένα άτομο που μπορεί να τα υποστηρίζει αυτά και να ζει με έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, το χαρακτηρίζουμε γραφικό, μοναχικό, ανισόρροπο και μάλλον αποκρουστικό. Μήπως εμείς θα έπρεπε να είμαστε η μειοψηφία; Εμείς που από τα 5 μας χρόνια τα κάνουμε όλα με πρόγραμμα χωρίς να ξεφεύγουμε από αυτό ούτε δευτερόλεπτο. Η σκέψη όλου αυτού του θέματος σε κάνει να προβληματίζεσαι για πολλά πράγματα που ζεις καθημερινά. Είναι απίστευτο ότι εξαρτώμαστε από τα χρήματα, τα αυτοκίνητα, τα κινητά, τα πολύβουα κλαμπ, τις μαζικές εκδρομές και πόσα άλλα ακόμα.
Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να πας κόντρα στο ρεύμα, αλλά αν το κάνεις συνειδητά θα είσαι ευτυχισμένος. Είναι αυτό που λένε πως αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, όχι ο προορισμός...

Υ.Γ: Στο youtube υπάρχουν οι 2 ταινίες Zeitgeist. Σας καλώ να τις δείτε και μετά από καιρό να διαμορφώσετε την άποψη σας χωρίς να σημαίνει πως πρέπει να δεχτείτε όλα απ' όσα δείχνει.

Καλό ΣΚ.

Λένε ότι ο χειρότερος "δάσκαλος" είναι η εμπειρία, γιατί σου βάζει το διαγώνισμα πριν σου παραδώσει το "μάθημα". Σωστό το ρητό αυτό και απόλυτα ρεαλιστικό. Η εμπειρία δηλαδή τί ακριβώς είναι; Είναι μάλλον ένα ψυχοπνευματικό βίωμα, συνήθως πρωτόγνωρο, το οποίο τυγχάνει άμεσης εγκατάστασης στον εγκέφαλο και σε περίπτωση ανάγκης επαναφοράς του, η αντίδραση είναι τόσο άμεση όσο και ένα τσίμπημα στο δέρμα.
Άραγε πόσες εμπειρίες πρέπει να έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του για να θεωρηθεί ώριμος ή σοφός και χορτασμένος; Και πως μετριούνται αυτές; Αν είναι διπλές, μπορείς να τις ανταλλάξεις σαν παιδική τράπουλα με γρήγορα αυτοκίνητα; Προφανώς απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, καθώς οτιδήποτε βιώνει ένας άνθρωπος στη ζωή του είναι εντελώς υποκειμενικό το πώς θα το δεχτεί και θα το αφομοιώσει. Ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά και αυτό έχει πολλές παραμέτρους και γενικώς είναι ένα ζήτημα πολυσύνθετο. Παίζει ρόλο η παιδική ηλικία, τα εφόδια και η γαλούχηση της οικογένειας και η ίδια η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου σε επίπεδο DNA. Για μένα το πιο σημαντικό σε κάθε εμπειρία είναι η ικανότητα της κρίσης και η ψυχραιμία κατά την διάρκεια αυτής. Οι σπασμωδικές αντιδράσεις μπροστά σε ένα νέο βίωμα είναι μεν αυθόρμητες αλλά συνήθως όχι οι προτιμώμενες, αφού σχεδόν πάντα σε μία δεύτερη σκέψη η απόφαση αλλάζει για το αν πράξαμε σωστά, έγκαιρα και λογικά. Και σχεδόν πάντα η γνώμη κάποιου τρίτου μας ηρεμεί και μας καθοδηγεί και αυτό είναι που μας κάνει να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες με κοντινά μας άτομα. Προσωπικά προσπαθώ πάντα να βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου και αυτό είναι ίσως ό,τι πιο χρήσιμο κάνω για να κρίνω μία κατάσταση και να είμαι ακριβοδίκαιος με απώτερο σκοπό να μην εκτεθώ αλλά και για να υπολογίζεται η άποψη μου στο μέλλον ακόμα περισσότερο. Επίσης το θάρρος του να παραδέχεσαι τα λάθη σου και τις λανθασμένες κρίσεις είναι στοιχείο αριστοκρατικό, μεγαλόκαρδο και ψυχικά κορυφαίο. Δυστυχώς στις μέρες μας οι "ξερόλες" είναι φαινόμενο πιο συνηθισμένο και από την παρουσία του ήλιου τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι φοβεροί τύποι. Άποψη για όλα, μηδενική διάθεση για ανταλλαγή απόψεων με επιχειρήματα και αδιαλλαξία σε επίπεδα αντίστοιχα υψηλά όσο το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας μας. Τούτοι οι άνθρωποι έχουν εκτός των άλλων, αναπτύξει και ικανότατους μηχανισμούς προστασίας, αλλά με αυξημένα ποσοστά πιθανής επίσκεψης σε ψυχαναλυτή λόγω του συχνού αδιεξόδου που συναντούν καθημερινά σε όλα τα θέματα της ζωής τους. Εγώ προσωπικά τους εύχομαι καλή τύχη.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι λένε πως "όσα λιγότερα γνωρίζεις, τόσο καλύτερα". Εγώ διαφωνώ και ισχυρίζομαι το αντίθετο, υποστηρίζοντας το με την συνειδητή ανάγκη του να κρίνουμε καταστάσεις, να τις συνδέουμε μεταξύ τους και ανακαλύπτουμε κοινά στοιχεία που θα μας οδηγήσουν με βεβαιότητα σε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Τα παραπάνω βέβαια απαιτούν και χρόνο, φιλική κουβέντα και διάθεση για νέες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις που όλα μαζί συνθέτουν μία πνευματική και ψυχοσωματική περιπέτεια. Οι σκέψεις και τα όνειρα είναι έννοιες συναρπαστικές γιατί πολύ απλά τις πλάθεις όπως επιθυμείς και σου δίνουν την ελευθερία του να αποβάλλεις ενδοιασμούς και αναστολές και σε κάνουν να χάνεσαι κατά μία έννοια με την θέλησή σου σε "δρόμους" ανεξερεύνητους. Και το καλύτερο είναι πως αν κάτι "στραβώσει" κατά την διάρκεια αυτής της εγκεφαλικής περιήγησης, έχουμε την δυνατότητα σε κλάσματα δευτερολέπτου να αλλάξουμε την σκέψη και το σενάριο να γίνει πάλι όσο θετικό το θέλουμε. Αυτοί όμως που χάνονται κυριολεκτικά μεσ' το μυαλό τους είναι πολλοί γι αυτό θέλει συχνή και ουσιαστική επαφή με την πραγματικότητα.
Αυτήν την ώρα που γράφω είμαι σε φάση περισυλλογής, ανασύνταξης και γενικής αναδιάρθρωσης του συστήματος μου και σαν άλλος ηλεκτρονικός υπολογιστής είμαι σε λειτουργία αποσυμπίεσης και επισκευής κατεστραμμένων δίσκων και ανάκτησης χαμένων αρχείων. Είναι κάτι σαν γενικό εγκεφαλικό σέρβις και είμαι σίγουρος πως όλοι μας πρέπει να αφιερώσουμε κάποιον χρόνο για αυτήν την τόσο απαραίτητη διαδικασία. Να μετρήσουμε τις εμπειρίες μας, τα λάθη μας, τις επιτυχίες μας και οριοθετήσουμε στόχους και επιθυμίες.
Εγώ προσωπικά θα κάνω ένα ρεαλιστικό σχέδιο κατάκτησης στόχων. Και θα υπάρχει μόνο ένα, ούτε Β ούτε Γ ή κάτι άλλο. Μόνο σχέδιο Α.

http://www.youtube.com/watch?v=zvxasVoT0aM&feature=related

Να σου την "πέσω" ή θα μου την "πέσεις" εσύ;

Γενικά σαν κράτος, έθνος, λαός -όπως θέλετε πείτε το- είμαστε ό,τι να, 'ναι. Αυτό το ξέρουμε όλοι, άσχετα που δεν κάνουμε τίποτα γι αυτό, αφού ο καθένας κοιτάει τον "πωπό" του. Έτσι και στα θέματα διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, είμαστε εξίσου "για τα πανηγύρια". Αυτό που συμβαίνει φίλοι/ες μου είναι πέρα πάσης περιγραφής. Δεν ξέρω καμμιά φορά αν πρέπει να γελάσω, να εκνευριστώ, να αδιαφορήσω ή απλά να μην ασχολούμαι. Δεν γίνεται να μην ασχολείσαι όμως, όντας φυσιολογικός άνθρωπος που αναζητάς την επαφή με το αντίθετο φύλο. Όταν όμως βγαίνοντας να διασκεδάσει κανείς, συναντά φαινόμενα τόσο περίεργα, αλλοπρόσαλλα και πολλές φορές πιο τρομακτικά και από ταινίες τύπου "Εξορκιστή". Αποτέλεσμα είναι πλεόν ο κόσμος να βγαίνει έξω και απλά να στέκεται όρθιος με το ποτό στο χέρι κοιτάζοντας το άλλο φύλο με ένα κενό ύφος λες και αντικρύζει μαθηματική εξίσωση τρίτου βαθμού. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Εκεί πραγματικά αναρωτιέμαι, ποιό είναι το νόημα του να βγει κάποιος έξω με τους φίλους του αν δεν θέλει να έρθει σε κοινωνική επαφή με άλλα άτομα; Αυτήν άλλωστε την υπαρξιακή δήλωση έχει κάνει και η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, σε μία της συνέντευξη, λέγοντας πως δεν υπάρχει λόγος να βγει κάποιος έξω το βράδυ εαν δεν θέλει να φλερτάρει. Καλύτερα να κάτσει σπίτι του. Έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε, καθώς επαφές τύπου φλερτ, είναι πάρα πολύ αναζωογονητικές. Ποιός και ποιά είναι αυτή που δεν θέλουν να τους φλερτάρουν όταν είναι έξω; Μάλλον κανείς και καμμία. Οπότε εδώ ισχύει και το -για να πάρεις, πρέπει να δώσεις- με μία έννοια προφανώς ψυχική.
Στο δια ταύτα τώρα. Αυτό που πρέπει εν τάχει να αναλύσουμε, είναι η "νέα" εικόνα-θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Είναι αδιαμφισβήτητο πως τα τελευταία χρόνια με την πάγια επιλογή της συντριπτικής πλειοψηφίας των γυναικών να σπουδάσει, τα δεδομένα άλλαξαν για αυτές καθώς διεκδίκησαν και δίκαια κέρδισαν μία ισότιμη θέση στον "κόσμο" των αντρών σε επίπεδο κοινωνικό αλλά και εργασιακό. Η ευκαιρία λοιπόν δόθηκε μέσω των σπουδών δίνοντας την επιλογή να επιλέξουν εύρωστα επαγγέλματα με ανάλογες απολαβές και να αποκτήσουν την λεγόμενη ανεξαρτησία και χειραφέτηση. Το πιο σημαντικό είναι πλέον πως η γυναίκα έχει το δικαίωμα και την σίγουρη επιλογή του να διαλέξει και να μην την διαλέξουν. Οπότε δεν έχει ανάγκη κανέναν και όταν αποφασίσει αυτή, θα κάνει παιχνίδι. Η πλειοψηφία των γυναικών (τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις) έχει μεταφορικό μέσο, σπίτι, παρέα και χρήματα αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες τις. Το θέμα είναι όμως ότι πάρα πολύ άντρες βρίσκονται στην ίδια κατάσταση χωρίς να υπερτερούν σε κανένα σημείο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, από την πλευρά των γυναικών να ψάχνουν κάτι "ανώτερο" και από την πλευρά των αντρών να δημιουργείται μία ανασφάλεια τύπου συμπλέγματος (κόμπλεξ) για το αν είναι επαρκείς να πλησιάσουν μία γυναίκα που έχει ότι και ένας άντρας και ίσως και παραπάνω.
Από τα παραπάνω στοιχεία ίσως να γεννάται και η ερώτηση των γυναικών "πού πήγαν οι άντρες;". Εγώ δεν ξέρω αν έφυγαν και πήγανε αλλού, απλά ξέρω τί πάθανε. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω την -πολλές φορές- άσχημη και αλαζονική συμπεριφορά των γυναικών σε περιπτώσεις πρώτης γνωριμίας. Δεν γίνεται καλή μου να έρχεται ο τύπος να σου μιλήσει και να γυρνάς επιδεικτικά την πλάτη ή να αδιαφορείς και να μην απαντάς. Απλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! Δεν επιτρέπεται ,δεν είναι ηθικό και ευγενικό. Ποιά είσαι δηλαδή;
Ξέρεις πολύ καλά πως υπάρχουν άπειροι τρόποι να κόψεις τον άλλον ευγενικά. Τέλος.
Από την άλλη οι άντρες δεν ξέρουν πως να φερθούν. Να το παίξω κυνηγός; Μήπως να το παίξω το καλό παιδί τύπου Αρναούτογλου; Να κάνω επίδειξη μπας και "ψαρώσει"; Να κάνω τον αδιάφορο για να μην δείξω ξελιγωμένος; Εκεί κάπου χάνεται η μπάλα από τους άντρες οι οποίοι καλά θα κάνουν να μάθουν να ψυχολογούν λίγο καλύτερα τις καταστάσεις και τις γυναίκες.
Γνώμη μου είναι ότι όλο αυτό το γραφικό σκηνικό είναι περίοδος μετάβασης που θα αφομοιώσουν την "εξουσία" τους οι γυναίκες και θα συνηθίσουν τα νέα δεδομένα οι άντρες και σιγά σιγά θα πάρει ο καθένας τον πρωταρχικό του ρόλο. Αυτό άλλωστε συμβαίνει και στο εξωτερικό όπου οι κοινωνίες έχουν βιώσει αυτήν την κατάσταση πιο παλιά και τώρα είναι πιο απελευθερωμένες, απολαμβάνοντας τις σχέσεις μεταξύ αντρών-γυναικών.
Η αλήθεια είναι πως το θέμα είναι μεγάλο και χωράει και άλλη ανάλυση, αλλά νομίζω πως αυτή ήταν μία ρεαλιστική και περιεκτική αναφορά.
Βγείτε έξω, χορέψτε και φλερτάρετε. Δεν είναι ντροπή.

Η κρίση στην Χαλκιδική. Ποιά;;;;;

Περνώντας το Σαββατοκύριακο στην εξωτική Χαλκιδική διαπίστωσα και πάλι ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Ή μήπως έχει; Ακόμα έχει φαίνεται αλλιώς δεν εξηγείται ότι οι παραλίες, τα εστιατόρια και τα μπαρ-κλαμπ ήταν όλα γεμάτα. Βέβαια, δεν γνωρίζω τί λεφτά "πιάσαν" τα μαγαζιά καθώς η κατανάλωση μπορεί αν ήταν μικρότερη, αλλά όλη αυτή η πολυκοσμία ήταν δείγμα ενθαρρυντικό προς το παρόν. Ασφαλώς το καλοκαίρι δεν μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της οικονομικής κατάστασης, γιατί ο Έλληνας απλά δεν μπορεί να μαζευτεί μέσα τους θερινούς μήνες. Σου λέει τώρα, ας περάσω τώρα καλά και από Οκτώβριο βλέπουμε. Πραγματικά εκείνη η περίοδος θα έχει πολύ ενδιαφέρον από κοινωνικής άποψης. Έχουν να κλάψουν μανούλες.
Στην Χαλκιδική πάντως η κατάσταση είναι σε μία ρέγουλα. Μιλώντας με ντόπιους επιχειρηματίες όλοι είναι ευχαριστημένοι πάνω-κάτω. Έχουν έρθει και μεγάλα γκρούπ Βρετανών και η κίνηση στα καταστήματα είναι ικανοποιητική. Και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό στοιχείο. Σκεφτείτε επίσης ότι πολύς κόσμος από όλη την Β. Ελλάδα θα επιλέξει την Χαλκιδική σαν τόπο διακοπών, αντί των συνηθισμένων νησιών του Αιγαίου, μόνο και μόνο για να γλιτώσει τα μεταφορικά έξοδα. Άρα είναι τυχεροί οι άνθρωποι της Χαλκιδικής, οι οποίοι θα δουν τους τζίρους τους σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Και καλά θα κάνει ο κόσμος της Β. Ελλάδας, να στηρίξει λίγο παραπάνω την περιοχή και να "σνομπάρει"΄το Αιγαίο και τα λοιπά πελάγη, καθώς η εκμετάλλευση που γίνεται με τις τιμές σε όλα τα είδη το καλοκαίρι είναι τραγική. Δεν γίνεται να θέλεις να πας στην Σαντορίνη αεροπορικώς τον Αύγουστο και να θέλεις 400 Ευρώ με επιστροφή. Ούτε γίνεται μόνο για τους μήνες Ιούλιο-Αύγουστο τα πλοία να έχουν θέσεις vip καιοι οικονομικές να είναι λίγες και κλεισμένες από τον Φεβρουάριο. Καλό θα ήταν κάποιες από τις εταιρείες αυτές να φάνε μία "φάπα" μπας και συνέλθουν. Σκεφτείτε ότι με 250 ευρώ πας Λονδίνο την ίδια εποχή. Και τι έγινε που δεν θα κάνεις μπάνιο; Κάνε στην Χαλκιδική και στα άλλα κοντινά όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι. Εγώ πάντως τους έχω ρίξει ένα μεγαλοπρεπές "Χ" εδώ και 2 χρόνια.
Η ανάγκη να στηρίξουμε τις τοπικές αγορές είναι επιτακτική όσο ποτέ και σε αυτό χρειάζεται η προσπάθεια όλων για να ελπίσουμε σε καλύτερες ή τουλάχιστον σταθερές μέρες.
Άντε καλές βουτιές και καλή διασκέδαση.

Η αθλητική (κοινωνική ;)μιζέρια της Θεσσαλονίκης

Όσα χρόνια κι αν περάσουν η κατάσταση στα αθλητικά ή μάλλον συλλογικά θέματα της πόλης θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς και τί να αναφέρει ως κωμικοτραγικό, σε σημείο απαγορευτικό προς όποια αναφορά ή ανάλυση, καθώς κάτι τέτοιο θα προσέβαλε έναν άνθρωπο με σοβαρά ενδιαφέροντα. Εγώ θα ασχοληθώ με το θέμα από την κοινωνική του πλευρά και υπόσταση.
Η Θεσσαλονίκη μας πλέον δεν έχει να ασχοληθεί με ούτε ένα σοβαρό θέμα και εννοώ θέματα τα οποία αφορούν στην πλειοψηφία των ταλαιπωρημένων κατοίκων της. Μέσα σε όλα αυτά τα μικροτεκτενόμενα, κάπου υπάρχει και ο αθλητισμός με τις ομάδες του, τους οπαδούς, τους "παράγοντες" και ούτω καθ' εξής. Εδώ και δεκαετίες, τρείς ομάδες (ενίοτε τέσερις) πασχίζουν να βγουν στο προσκήνιο του πρωταθλητισμού με διάφορες προσπάθειες, άλλοτε σοβαρές και άλλοτε καταστροφικές. Και αν τα χρόνια έχουν περάσει, η κατάσταση παραμένει ίδια, μίζερη, πικρή και ερασιτεχνική. Παράγοντες ήρθαν, έγιναν γνωστοί και έφυγαν. Τραγουδιστές, Άραβες, Βασιλιάδες του μαγιό, Καπετάνιοι, Ισπανοσεϊχηδες, Λαμόγια, Απατεώνες και δεν συμμαζεύεται η λίστα. Και οι κακόμοιροι οι φίλαθλοι παρακολουθούν εναγωνίως τις όποιες εξελίξεις, ευελπιστώντας για μία "άσπρη" μέρα για τον σύλλογό τους. Αλλά πού μυαλό να καταλάβουν ότι αφού σε αυτήν την χώρα όλα χειραγωγούνται, έτσι και το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι μία από τα ίδια. Όσο νωρίτερα αντιληφθεί κανείς ότι πρέπει να εστιάσει μόνο στην υποστήριξη της ομάδας και μόνο σε αυτήν, τόσο γρηγορότερα θα αρχίσει να απολαμβάνει τα αθλητικά γεγονότα που αφορούν στην ομάδα που υποστηρίζει. Εδώ θα χρησιμοποιήσω μία λαϊκή ρήση του ελληνικού θυμόσοφου λαού που λέει ότι "Με κλανιές, αυγά δεν βάφονται". Δεν γίνεται ρε φίλε με πενταροδεκάρες να κάνεις ομάδα, ότι και να λες. Πάρτο ΧΑΜΠΑΡΙ!!!! Πήγαινε υποστήριξε την ομάδα σου, ακολούθησε την και μην ασχολείσαι με λογιστές, μάνατζερ, κουμπάρους, διαιτητές, δικηγόρους και κάθε τι ουτοπικό. Για παράδειγμα θα αναφέρω την μη παρουσία αθλητικού τύπου σε ολόκληρη την Αγγλία. Αθλητική εφημερίδα δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ. Τα μόνα αθλητικά νέα αναφέρονται στις πολιτικές εφημερίδες στις πίσω σελίδες. Ούτε ραδιόφωνα με τον κάθε πικραμένο, σουρουμενάκια στραβοστόμη να λέει ότι γουστάρει, ούτε τον κάθε "καθυστερημένο" οπαδό να βγαίνει και να λέει την άσχετη και ατεκμηρίωτη γνώμη του δημιουργώντας εντυπώσεις και τίποτα άλλο. Δηλαδή οι Ευρωπαίοι είναι οι μπούφοι και μεις τα τσακάλια; Μπα, δεν νομίζω.
Με τελευταία αφορμή το θέμα Καμπορα που προέκυψε την τελευταία εβδομάδα, θέλω απλά να υπενθυμίσω στους Θεσσαλονικιούς οπαδούς, ειδικά αυτούς που έχουν ζήσει στην Αθήνα ή έχουν επαφές με αυτήν, ότι οι Αθηναίοι ούτε καν ασχολούνται με τις ομάδες μας. Για αυτούς απλά δεν υπάρχουμε. Και καλά κάνουν όταν βλέπουν τα θέματά μας. Είμαστε ΑΣΤΕΙΟΙ. Σκέτο. Τέλος.
Δεν θέλω να αναφέρω ποιός κάνει τι, ούτε να πάρω το μέρος κάποιου συλλόγου γιατί πολύ απλά δεν θα έχει νόημα.
Τα "θέματα" που μας απασχολούν στην πόλη είναι τα πεζοδρόμια, οι λαϊκές, οι καφετέριες, η γιορτή των Αγγέλων και άλλα τέτοια. Σε μία πόλη που δεν έχει σύγχρονο αεροδρόμιο, μετρό, σοβαρή συγκοινωνία, καθαριότητα και αντ' αυτών έχει κυκλοφοριακό χάος, επικίνδυνους δρόμους, 8000 καφέ, σκουπίδια, άσχημα κτήρια και πολλά άλλα.
Δεν θα σας πω τί πρέπει να κάνουμε. Τα έχουν χιλιοπεί άλλοι πιο σημαντικοί από μένα. Απλά, έλεος με την μιζέρια και την γκρίνια και ότι ο ένας θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου. Ας δούμε στο "σπίτι" μας πρώτα τί γίνεται και μετά στου γείτονα.

Εμείς εδώ και ο Χρήστος στην Κολομβία...

Προφανώς θα αναρωτιέστε ποιός είναι ο Χρήστος. Καλά κάνετε. Ο Χρήστος λοιπόν είναι ένας φίλος ο οποίος έχει δει την ζωή λίγο διαφορετικά και κάνει πραγματικά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. Εδώ και καιρό έχει συνάψει μία συμφωνία με τους "Γιατρούς χωρίς σύνορα" και έχει αποτολμήσει δύο γενναία ταξίδια τα οποία στους περισσότερους ακούγονται ή διαβάζονται σαν "διαστημικά". Με 9 μήνες θητεία σε εμπόλεμη ζώνη στη Νιγηρία ως υπεύθυνος του τομέα εγκαταστάσεων για τον οργανισμό που προαναφέραμε, ο Χρήστος εδώ και λίγο καιρό ξεκίνησε το δεύτερο "επαγγελματικό" του ταξίδι στην "εξωτική" Κολομβία. Στην Κολομβία θα μείνει για έναν ολόκληρο χρόνο και θα είναι υπευθυνος σε διοικητικό κομμάτι σε περιοχή που αυτήν την στιγμή που μιλάμε μένεται πόλεμος μεταξύ ανταρτών και Κολομβιανού στρατού. Ο κίνδυνος υψηλός αν δεν προσέχεις και αν δεν είσαι τυπικός και πειθαρχημένος καθώς οι τοπικοί αντάρτες δεν ψάχνουν για ιδιαίτερες αφορμές για αν σε απαγάγουν, δείρουν και πολλά άλλα χειρότερα ρήματα. Εκεί απλά κοιτάς την δουλειά σου και τίποτα άλλο εκτός από αυτό, αν θέλεις να ξαναδείς τους δικούς σου σύντομα. Στην Κολομβία υπάρχει κάποιο βασικό επίπεδο παροχών όπως ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, στέγη και αν ψαχτείς ακόμα και διαδίκτυο (όλα αυτά ανάμεσα σε όχι πολύ μακρινές ρίψεις χειροβομβίδων και πυροβολισμούς). Σε αντίθεση με την Νιγηρία όπου η αναζήτηση τροφής και νερού ήταν σε καθημερινή βάση με την σχετική αβεβαιότητα. Να μην αναφέρουμε τις επιθέσεις πράσινων Μάμπα (οι πιο δηλητηριώδεις κόμπρες του κόσμου) αλλά και την αναγκαστική συναναστροφή με αμφιβόλου προέλευσης και "ποιότητας" ντόπιους Νιγηριανούς. Αν προσπαθήσει κάποιος να ενημερωθεί παραπάνω για την κατάσταση στις δύο αυτές χώρες, με λίγη βοήθεια από το διαδίκτυο θα διαπιστώσει πως αυτά που ζεί ο Χρήστος είναι αρκετά διαφορετικά με αυτά που ζούμε εμείς εδώ. Δεν θέλω να κάνω τις κλασικές και παρωχημένες συγκρίσεις, απλά να αναφέρω την επιτακτική ανάγκη να δούμε τί γίνεται παραέξω, στον υπόλοιπο κόσμο. Κάποιοι πεθαίνουν γιατί δεν έχουν νερό και τροφή, άλλοι γιατί τους σκοτώνουν οι αντάρτες και άλλοι γιατί είναι βαριά άρρωστοι από μία απλή γρίπη. Κάποιοι από μας είναι τυχεροί κα θα δουν πολλά στη ζωή τους και θα αλλάξει η ματιά τους προς τον κόσμο και τους αληθινούς προβληματισμούς με μοναδικά οφέλη για τους ίδιους και τις ανάγκες τους.
Φυσικά όταν έχεις κάποιο δεδομένο επίπεδο ζωής οι προβληματισμοί σου είναι αντίστοιχοι αυτού, αλλά δεν πρέπει ποτέ να παίρνουμε κάτι πολύ σοβαρά δεδομένο και να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για κάτι χειρότερο.
Απλή επισήμανση: Να χαιρόμαστε το τώρα και την κάθε απλή στιγμή.

Και δεν θα σας έχω ανάγκη, γιατί είμαι ο Χούλκ!

Με αυτό τον στίχο τελειώνει το μυθικό τραγούδι των Τσοπάνα Ρέϊβ και η αλήθεια είναι πως όταν το πρωτοάκουσα, δεν καταλάβαινα τι εννοούσε ο ποιητής. Τα χρόνια όμως πέρασαν και το τραγούδι αυτό καθημερινά αποκτά όλο και περισσότερο νόημα και οι στίχοι βρίσκουν εφαρμογή στις ιστορίες καθημερινής τρέλας που βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Οι Τσοπάνα Ρέϊβ μεταξύ άλλων στίχων στο τραγούδι τους, αναφέρουν και φράσεις απελπισίας του τύπου "Θα πάρω έναν γκασμά να σκάψω τον λάκκο μου" ή "Δεν υπάρχει ούτε ένα παγκάκι είναι όλα πιασμένα" με ό,τι υποννοούμενο μπορούν να εμπεριέχουν. Ειδικά ο τελευταίος στίχος που είναι και ο τίτλος του άρθρου, είναι ηλίου φαεινότερον πως απλά "πουλάει" τρέλα σε όλους. Βέβαια ρίχνει και την σπόντα του πως με όλα αυτά που διαδραματίζονται στην σουρεαλιστική ελληνική κοινωνία, το πιο λογικό απ' όλα είναι να αποτρελαθείς κι εσύ ο ίδιος. Οπότε η ανατρεπτική λύση του να γίνουμε ατρόμητοι σαν τον Χουλκ -είτε εννοεί τον γνωστό υπερήρωα που από τα νεύρα του από κανονικός άνθρωπος μετατρεπόταν σε έναν ανθρωπόμορφο γίγαντα με υπερφυσικές δυνάμεις, ή τον επίσης γνωστό παλαιστή και ηθοποιό Χούλκ Χόγκαν- είναι μάλλον κάτι που προτείνεται. Πλέον οποιαδήποτε απόπειρα παρακολούθησης τηλεόρασης σε επίπεδο ρεπορτάζ (το ίδιο ισχύει για διαδίκτυο και εφημερίδες) με μαθηματική ακρίβεια θα παραπέμψει σε αστυνομικό δελτίο ή κάποιο νέο που αφορά χρωστούμενα πολιτών και απατεωνιές βουλευτών και κυβερνήσεων. Πραγματικά δεν ξέρει κανείς από πού να το πιάσει (το σύστημα) και να μην βρωμάει. Επειδή όμως από την φύση μου είμαι ακριβοδίκαιος πρέπει να σχολιάσω αρνητικά όλους αυτούς που εμφανίζονται στα σαρκοβόρα τηλεοπτικά κανάλια και ζητούν τον "αποκεφαλισμό" και τον δημόσιο "λιθοβολισμό" όσων έχουν κλέψει και το κάνω αυτό γιατί δεν ξέρω αν και οι ίδιοι έχουν κλέψει αλλά και γιατί μιλούν εκ του ασφαλούς με το να μην έχουν υπάρξει ποτέ σε αντίστοιχη θέση που θα μπορούσε να τους εμπλέξει κάποια στιγμή σε ένα σκάνδαλο. Εγώ προσωπικά παραδέχομαι πως αν βρισκόμουν στη θέση ενός υπουργού ή βουλευτή ή κάποιου σχετικού με το σύστημα, ίσως να βουτούσα το δαχτυλάκι μου στο "μέλι". Από τη στιγμή που δεν έχω βρεθεί σε αντίστοιχη θέση, θεωρώ τουλάχιστον φρόνιμο το να μην τους "εκτελέσω". Σίγουρα όμως αν επέλεγα να βουτήξω το δάχτυλό μου, τα πέντε ή δέκα πράγματα που θα όφειλα να κάνω σε επίπεδο υποχρεώσεων, θα τα έκανα έτσι ώστε να μην μπορεί κάποιος να πάρει το δικαίωμα να με επικρίνει. Δυστυχώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις και λεφτά "έφαγαν" και έργο δεν έκαναν, αφήνοντας την χώρα στο έλεος του ΔΝΤ και του κάθε "γύπα" που περιμένει να ασελγήσει σε πτώματα προχωρημένης σήψης.
Το χειρότερο που συνέβη μέχρι τώρα είναι πως αποδεικνύεται ότι υπήρξαν πάρα πολλοί προφήτες που προέβλεψαν την κατάληξη της οικονομίας στην Ελλάδα και ένας από αυτούς είναι και οι Τσοπάνα Ρέϊβ με το τραγούδι τους "Δώσε ό,τι έχεις" (στο ΔΝΤ).
Οπότε κι εγώ,
"γαμώ την κοινωνία μου θα πάω ν' ανεβώ σ' ένα βουνό
και θα σας βλέπω όλους από ψηλά
Θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας αλλά δεν θα σας έχω ανάγκη
Γιατί είμαι ο Χουλκ ............... "

Κλειστόν, λόγω πτώχευσης.

Ιστορίες καθημερινής τρέλας...

Ο Μπάμπης και ο Τάκης -φίλοι από παλιά- συζητούν.

Μπάμπης - Ρε συ Τάκη, πως τα πας με την δουλειά;
Τάκης - Καλά ρε φίλε, απλά να..ξέρεις. Δουλεύουμε πολύ και δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε τίποτα γούστα, ξέρεις. Όχι ότι έχω παράπονο με αυτά που βγάζω, αλλά να, ξέρεις.
Μ - Χμμμ... Ναι ξέρω. Κι εγω μιά από τα ίδια. Περιμένω να πιάσω την καλή.
Τ - Με εκείνη την αρπαχτή που έλεγες τι έγινε;
Μ - Ποιά αρπαχτή;
Τ - Έλα ρε, εκείνη την φάση με τον κουμπάρο σου που θα σου έβγαζε την επιδότηση χωρίς να βάλεις φράγκο.
Μ - Ααααα! Ε ακόμα μαζεύω τα τιμολόγια. Έχω άλλα 80 χιλιάρικα να βρω για να δικαιολογήσω τον εξοπλισμό.
Τ - Υπερτιμολόγηση θα κάνεις;
Μ - Εμ πώς αλλιώς; Μαλάκας είμαι; Και που να τα βρω όλα τα λεφτά για να τα βάλω; Και αν δεν την πάρω στο τέλος την επιδότηση τί θα κάνω;
Τ - Ναι ρε συ Μπάμπη αλλά είναι ψιλοπαράνομο αυτό.
Μ - Με δουλεύεις ρε; Τί παράνομο και παπαριές μας λες; Όλη η Ελλάδα έτσι κάνει.
Τ - Ε και τί μ' αυτό; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;
Μ - Εμένα τί με νοιάζει; Ας τα πληρώσουν οι άλλοι. Γιατί μήπως αυτοί δεν κάνουν κομπίνες;
Τ - Κατάλαβα...
Μ - Τί κατάλαβες ρε; Ειρωνεύεσαι;
Τ - Όχι ρε, προς θεού, αλλοίμονο.
Μ - Αν έχεις καλύτερη ιδέα να την πεις. Εσύ τι θα έκανες;
Τ - Δεν ξέρω τι θα έκανα, αλλά πάντως δεν θα κορόϊδευα το κράτος.
Μ - Ώπα, Ώπα Τάκη, δεν μας τα λες καλά. Εσύ πέρσι στην δεύτερη δουλειά πόσα "μαύρα" πήρες ρε;
Τ - Εκείνο ήταν από ανάγκη και το έκανα για λίγο καιρό.
Μ - Α, δηλαδή εσύ είσαι λίγο κλέφτης και γω πολύ ε;
Τ - Έλα μην κολλάς τώρα.
Μ - Εγώ να μην κολλάω ή εσύ που το παίζεις ιεραπόστολος; Άσε να πούμε τώρα!
Τ - Μπάμπη, εγώ δεν πάω για τα πολλά όπως εσύ.
Μ - Δεν πας γιατί φοβάσαι ότι θα σε πιάσουν, αλλιώς χειρότερα θα έκανες.
Τ - Δεν είναι έτσι. Απλά εγώ έχω συνείδηση.
Μ - Διάσειση έχεις και δεν ξέρεις τί λες.
Τ - Και το χιούμορ σου βλέπω υπερτιμολογημένο είναι...
Μ - Καλά, καλά... Θα σε φτιάξω εγώ.
Τ - Με απειλείς;
Μ - Όχι σε ενημερώνω για τη συνέχεια.
Τ - Έλα άντε, πολύ σοβαρά το πήρες όλο. Πάμε για κανά τσίπουρο;
Μ - Τί ώρα πήγε;
Τ - 12.30.
Μ - Ω, μιά χαρά είμαστε. Άντε πάμε.

Σχέδιο υποβάθμισης του έθνους;;;;

Θα μείνει αξέχαστη η δήλωση του Χένρι Κίσσιντζερ πως "Αυτοί οι Έλληνες συνεχώς δημιουργούν προβλήματα εκεί στην Ανατ. Μεσόγειο και για να τους ελέγξεις, πρέπει να τους χτυπήσεις στην Γλώσσα, την Ιστορία και την Θρησκεία". Μάλλον ξέχασε να πει "Να τους πάρουμε και τα λεφτά". Για όσους δεν ξέρουν ο Κίσσιντζερ ήταν σύμβουλος και γενικός γραμματέας πολλών αμερικάνικων κυβερνήσεων ο οποίος έχει διαδραματίσει σημαντικότατο ρόλο σε αποφάσεις των Η.Π.Α. κατά καιρούς. Ο "κύριος" αυτός μάλιστα έχει βραβευθεί και με Νόμπελ Ειρήνης...
Μπορεί για κάποιους να μοιάζει περισσότερο με θεωρίες συνομωσίας ή σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά ό,τι συμβαίνει γύρω μας τον τελευταίο καιρό σε συνδυασμό με διάφορα άλλα στοιχεία είναι πολύ πιθανό να μιλάμε για ενός είδους χειραγώγησης του έθνους μας με εμφανείς προθέσεις υποβάθμισής του.
Αν τα δούμε ένα-ένα θα διαπιστώσουμε τα σκάνδαλα στην εκκλησία, την αδιάλλακτη στάση όλων να υπάρχει ο όρος "Μακεδονία" στην ονομασία των Σκοπίων, το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα και τον καταιγισμό ξένων λέξεων χωρίς νόημα στην καθημερινότητά μας. Για κάποιους αυτά δεν έχουν σημασία αλλά η αλήθεια είναι πως όλα μαζί συντελούν στην υποβάθμιση του ελληνικού έθνους.
Γύρω μας υπάρχει μία κατάσταση αμφισβήτησης ατόμων, θεσμών και αξιών που έχει ως αποτέλεσμα την σταδιακή αλλοίωση και παραμόρφωση μίας κοινωνίας χωρίς ταυτότητα. Από που να το πιάσεις να μην βρωμαέι; Δείτε για παράδειγμα την "ποιότητα" (αχαχα) των μεταναστών μας από τις γύρω χώρες. Όλο το enfants gatees έχουμε μαζέψει, λες και μας τους στέλνουν πακέτο οι άλλες χώρες για να τους ξεφορτωθούν. Είμαστε πάρα πολύ μικρή χώρα σε πληθυσμό για να καταφέρουμε να αφομοιώσουμε τόση μεγάλη μάζα μεταναστών χωρίς αρνητικές συνέπειες.
Αναφέροντας πριν την εκκλησία, είναι ολοφάνερη η διαρκής πίεση να προβληθεί αρνητικά από τα ΜΜΕ. Η εκκλησία για όσους δεν ξέρουν έχει κάνει και μεγάλα ευεργετήματα τα οποία ουδέποτε εκθειάστηκαν από τα ΜΜΕ και είμαι σίγουρος πως έγινε εσκεμμένα. Πλέον την αίσθηση της χριστιανοσύνης την έχουν μόνο όσοι είχαν την τύχη να τους το "περάσει" κάποιος συγγενής και αυτό είναι δυσάρεστο γιατί η Ελλάδα και η Χριστιανοσύνη είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες από πολύ παλιά. Η νέα γενιά ουδεμία σχέση έχει παρά μόνο σε γιορτές και γάμους που επισκέπτεται τις εκκλησίες. Δεν εννοώ πως για να είσαι Χριστιανός πρέπει να πηγαίνεις στην εκκλησία. Αυτό είναι κάτι που το έχουμε μέσα μας σαν "πιστεύω" και δεν χρειάζεται να το διατυμπανίζουμε, απλά όπως και να το κάνεις, η παρουσία στην εκκλησία δίνει άλλη ένταση στο γενικό αίσθημα. Ούτε είμαι από αυτούς τους φανατικούς, αλλά πιστεύω πολύ πως μία τυπική σχέση με την χριστιανοσύνη θα μας ένωνε περισσότερο και θα μας βοηθούσε να πετύχουμε πολλά πράγματα.
Πηγαίνοντας στο θέμα της Παιδείας και της Γλώσσας, από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει; Ένα σύστημα το οποίο απλά εκμεταλλέυονται οι δάσκαλοι και οι καθηγητές για να 'κονομάνε με τα φροντιστήρια (βρε ουστ), όπου δύσμοιροι μαθητές αφήνουν τα κόκκαλά τους στα θρανία μέχρι να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Και αφού περάσουν, άσε τους να τελειώσουν σε 10-15 χρόνια. Έτσι κι αλλιώς ποιός βιάζεται; Την ίδια ώρα όμως ο Ευρωπαίος πολίτης έχει ήδη τελειώσει με σπουδές, δεν χρειάζεται να χάνει χρόνο στο στρατό και πλεόν έχει μία πολύ σεβαστή επαγγελματική προϋπηρεσία που τον καθιστά σημαντικό μέλος της εκάστοτε κοινωνίας.
Τα μεγάλα γέλια είναι στην Γλώσσα. Ανοίξτε την τηλεόραση και αν ακούσετε 10 συνεχόμενες ελληνικές λέξεις πάρτε με τηλέφωνο. Ένα βασικό λεξιλόγιο 1000 λέξεων από τις πάνω από 60.000 και μετά αβέρτα ξένη λέξη. Είναι χαρακτηριστικό πως οποιαδήποτε προσπάθεια κουβέντας με έφηβο θα είναι μάλλον μία παρωδία συζήτησης του τύπου "Ένας πολεμιστής Μασάι και ένας Λάπωνας ψαράς συζητούν". Και αν αναφέρω τα greeklish θα γίνω πολύ κακός σε κάποιους οπότε το αφήνω εννοώντας τα αυτονόητα.
Πιάνωντας και το θέμα της Ιστορίας, λίγο πολύ τα ξέρουμε πως είναι τα πράγματα. Η Μακεδονία είναι σε ομηρική κατάσταση , η Τουρκία διεκδικεί τα πάντα από μας, οι Αλβανοί θέλουν μειονότητα, όπως και οι Τούρκοι της Θράκης και πολλά άλλα που αν τα ονομάσω μάλλον θα κουράσω.
Σε όλα αυτά προσθέστε και τα νέα οικονομικά δεδομένα που θα μας εξαντλήσουν έτσι ώστε να είμαστε υποχείριο των ξένων. Μία μαριονέτα σε ένα σάπιο κουκλοθέατρο με θεατές όλους αυτούς που θα βγάλουν λεφτά στις πλάτες μας και θα γελάνε. Με το νέο υπερ-δάνειο είμαστε καταδικασμένοι να υπακούμε σε εντολές και διαταγές για πολλά χρόνια και το χειρότερο είναι πως ο κίνδυνος στης χρεωκοπίας θα υπάρχει για πάντα εδώ να μας τρομοκρατεί.
Ένα σατανικό σχέδιο ή απλά μία θεωρίας συνομωσίας;;;;
ΠΡΟΣΕΧΩΣ στους κινηματογράφους.

'Οταν χρωστάς, δανείζεσαι κι άλλα;

Το ερώτημα του τίτλου νομίζω πως είναι τουλάχιστον εύλογο και είναι αρκετά δημοφιλές τις τελευταίες μέρες στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Πιστεύω πως πολλοί από μας έχουν βρεθεί στην -όχι και τόσο ευχάριστη- θέση να δανειστούν χρήματα είτε από φίλους και συγγενείς ή από τράπεζες, οπότε γνωρίζουν πολύ καλά πως ο συνεχής δανεισμός μοιάζει περισσότερο με θηλιά στο λαιμό παρά με σανίδα σωτηρίας. Ακούγωντας τόσους μήνες για δις ευρώ, έχουμε χάσει τα αβγά και τα πασχάλια με τα υπέρογκα ποσά και νομίζω πως σε πρώτη φάση, το αναρωτηθούμε πού πήγανε είναι μάλλον αχρείαστο. Αυτό που πρέπει να γίνει και χρειάζεται την συμμετοχή και την συμβολή όλων, είναι να δούμε πως θα ξεχρεώσουμε αυτά που οφείλουμε και όχι να τοποθετήσουμε κι άλλο βάρος στο κεφάλι μας και την τσέπη μας. Σ' αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει δεν πρέπει να πάρουμε τόσο μεγάλο δάνειο, αλλά να κοιτάξουμε πως μπορούμε να κατεβάσουμε το υπάρχον χρέος με ιδίους πόρους. Αυτό όμως είναι δύσκολο γιατί πρώτον η Ελλάδα δεν είναι παραγωγική χώρα (με εξαίρεση τον τουρισμό) και δεύτερον γιατί η εύκολη λύση για την κυβέρνηση είναι να μας φορολογήσει εκ νέου. Υποτίθεται πως το δάνειο το παίρνουμε για να κάνουμε επενδύσεις και για να αναδιαρθρώσουμε όλα τα συστήματα που διαχειρίζονται τα χρήματά μας. Θα γίνει όμως αυτό ή πάλι θα ψάχνουμε ποιός έκλεψε; Η λύση πιστεύω πως είναι κάπου στην μέση, δηλαδή πρέπει να γίνουν και τα δύο από λίγο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις βέβαια αυτοί που σου δανείζουν δεν χαρίζονται σε κανέναν και σου λένε ή θα πάρεις τόσα ή τίποτα. Έχουν και αυτοί τα δίκια τους γιατί δεν θέλουν να ρισκάρουν με τις κυβερνήσεις τους και με την κοινή γνώμη. Το σίγουρο είναι πάντως πως ούτε αυτοί πηγαίνουν με το σταυρό στο χέρι και θέλουν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Ήδη ακούγεται πως οι χώρες που θα μας δανείσουν, αναλογικά θα έχουν και το αντίστοιχο όφελος από επιχειρηματικές συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι. Όλο αυτό που παρακολουθούμε είναι σχεδόν αδύνατο να το κατανοήσουμε 100% γιατί πολύ απλά δεν είμαστε παρόντες όταν συμβαίνουν όλα αυτά και γιατί οι πληροφορίες που μας παρέχουν είναι μόνο οι αναγκαίες. Συμφωνώ όμως με αρκετούς πως πρέπει πρώτα να δούμε πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στην κατάσταση κάνοντας περικοπές από κονδύλια που δεν είναι ύψιστης σημασίας όπως για παράδειγμα οπλικά συστήματα (τα οποία οι Ευρωπαίοι μας αναγκάζουν να αγοράζουμε) ή γενικές δαπάνες που δεν θα έχουν αντίκτυπο στις θέσεις εργασίας.
Οι γενικόλογες δηλώσεις των -και καλά- υπευθύνων έχουν κουράσει και ο κόσμος πλέον θέλει χειροπιαστά παραδείγματα και εφικτές λύσεις. Είναι φανερό πως στην τηλεόραση κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε ενώ σίγουρα ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν.
Οι πορείες και οι εξεγέρσεις είναι ως κάποιο σημείο λογικές, αλλά όχι με τόσο θυμό και βία. Και αυτές όμως δικαιολογούνται έτσι ώστε ο κόσμος να ξεσπάσει και δυστυχώς σε "πολέμους" πάντα υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.
Κρίμα για τους 3 αδικοχαμένους της Αθήνας. Ας ελπίσουμε να είναι οι τελευταίοι.

Βυζάντιο, Τουρκοκρατία και Μακεδονία

Το τρίπτυχο του τίτλου παραπέμπει μάλλον σε εκατομμύρια σελίδες ιστορικών βιβλίων και αναλύσεων και σε καμμία περίπτωση δεν είμαι ειδικός, απλά έχω μία άποψη βασισμένη στα λίγα που έχω διδαχθεί. Είναι αλήθεια πως θα ήθελα να γνώριζα παραπάνω για αυτές τις τρείς σημαντικές λέξεις γιατί πραγματικά συντελούν αυτό που είμαστε τώρα. Επιλογές για να διαβάσει κάποιος υπάρχουν πολλές και στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να έχεις πολύ τεκμηριωμένη άποψη εκτός και αν σπουδάζεις Ιστορία, Βαλκανικούς πολέμους ή κάτι παρόμοιο που είναι στην ουσία και το επάγγελμα σου.
Προσπαθώντας εδώ και καιρό να διαβάσω το πιο γνωστό βιβλίο για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (του Ρώσου Α.Α. Βασίλιεφ), το οποίο σε πάνω από 1000 σελίδες εξιστορεί τι γινόταν στο Βυζάντιο από το 324 ως το 1453, διαπίστωσα τον αντίκτυπο που είχε εκείνη η εποχή στο σήμερα. Προσθέτωντας τα 400 και παραπάνω χρόνια τούρκικης κατοχής, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς τους λόγους για τους οποίους είμαστε σήμερα αυτοί που έιμαστε με τα όσα προβλήματα μας αντιστοιχούν. Αν κάποιος προσπαθήσει να διαβάσει αυτό το βιβλίο, εγχείρημα δύσκολο λόγω των ανυπολόγιστων πληροφοριών που σημειώνονται, θα καταλάβει πολύ απλά και με μία φράση πως τότε στο Βυζάντιο γινόταν "της πουτάνας". Οι πλεκτάνες, οι προδοσίες, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τα συμφέροντα και δεκάδες άλλα παρόμοια, ήταν σε καθημερινή βάση στοιχεία και αναπόσπαστα κομμάτια της τέως Αυτοκρατορίας. Βασιλείς που για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους ασπάστηκαν την ειδωλολατρεία σε μία νύχτα και άνομοι φόροι για να ελέγχουν τον λαό ήταν από τα κύρια χαρακτηριστικά. Οι οικογενειακές έριδες ήταν επίσης κάτι φυσιολογικό σε σημείο που χωρίζονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα με τρόπαιο το βασιλικό στέμμα και την δόξα.
Η συνεχής πολιτική και κοινωνική αστάθεια της εποχής στην ευρύτερη εποχή έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να εκμεταλλευτούν καταστάσεις και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους με διάφορους τρόπους συνήθως εκβιαστικούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την συνεχόμενη εισροή λαών από όλες τις γύρω περιοχές, καθώς όλοι έψαχναν για ευκαιρίες και δουλειά και το Βυζάντιο ήταν η κατάλληλη περιοχή. Ο πληθυσμός άρχισε να αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς και το εμπόριο πήρε τα πάνω του. Κάθε είδους εμπόρευμα από όλα τα μέρη του κόσμου πωλούταν εκεί στις υπαίθριες αγορές και με λίγα λόγια είχε γίνει το εμπρικό κέντρο του τότε σύγχρονου κόσμου. Οι πολλές συναλλαγές βέβαια έχουν πάντα και πολλές διενέξεις, διαφορές και τα υπόλοιπα αρνητικά και κάπου εκεί ήταν που αναπτύχθηκε με κάθε "μεγαλείο" η απατεωνιά και η κλεψιά.
Ότι ακριβώς συνέβαινε τότε στο Βυζάντιο, συμβαίνει και σήμερα στην Ελλάδα. Με την διαφορά πως τότε τουλάχιστον οι τέχνες και ο πολιτισμός μαζί με τις επιστήμες διήνυαν περίοδο μεγάλης ακμής.
Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και την είσοδο των Οθωμανών Τούρκων σε όλο το σκηνικό επί 400 χρόνια, είναι λογικό να κατανοήσουμε την σημερινή κατάσταση στην χώρα και να αιτιολογήσουμε κάποια στοιχεία του ελληνικού χαρακτήρα. Παρηγοριά στον άρρωστο που λένε... Η εισβολή των Τούρκων ήταν απότομη κοινωνική αλλαγή, η οποία έγινε με παντελή έλλειψη σχεδίου από την μεριά τους και στην ουσία ήταν ένα "μπάτε σκύλοι αλλέστε" που απλά έδωσε πρόσφορο έδαφος για κάθε είδους ανομήματα, μία κατάσταση παρόμοια σαν αυτές που επικρατούν στις φυλακές. Ένα μείγμα λαών που ήταν υπό κατοχή και ο μόνος τρόπος επιβίωσης ήταν να κλέψει και να ξεγελάσει τον κάθε ανήμπορο και ευάλωτο που πάνω στην ανάγκη κατέφευγε σε αυτές τις πράξεις.
Σήμερα καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε καμμία σχέση με αυτό το παρελθόν κάτι το οποίο απαιτεί απίστευτες αλλαγές στις οποίες χρειάζεται γενετική παρέμβαση. Όλα αυτά είναι απλά στο DNA μας, όπως είναι και το αρχαιοελληνικό μας πνεύμα. Αυτό για το οποίο είμαστε γνωστοί μόνο στα ιστορικά βιβλία.
Κάπου ανάμεσα πριν και μετά έρχεται το μακεδονικό στοιχείο να κρατήσει την σημαία ψηλά. Και αν ο Μέγας Αλέξανδρος κατογορείται πολλές φορές για σφαγές πρέπει να σημειώσουμε ότι ουδέποτε επιτέθηκε σε άμαχους, γυναίκες και παιδιά, αφήνοντας πίσω του κάποιο μικρό στοιχείο σεβασμού και πολιτισμού. Η Μακεδονία έζησε πιο έντονα την Βυζαντινή Αυτοκρατορία λόγω γεωγραφικής θέσης και ιστορικά η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα μία πόλη που παρήγαγε πολιτισμό χωρίς ποτέ να φτάσει σε μεγάλη ακμή ή παρακμή. Λειτούργησε ως οδός προς το Βυζάντιο και είχε την ατυχία να απελευθερωθεί από τον τόυρκικο ζυγό μόλις το 1913 δηλαδή λιγότερο από 100 χρόνια πριν από σήμερα. Για αυτούς τους λόγους και μόνο δεν διαπραγματεύομαι σε καμμία περίπτωση να με αποκαλέσουν Βούλγαρο ή Σκοπιανό ή Τούρκο. Απαιτώ την Μακεδονική σημαία μαζί με την ελληνική σε κάθε σπίτι, σε κάθε κτήριο, σε κάθε δημόσια υπηρεσία και μνημείο. Πιστεύω ακράδαντα πως η υποστήριξη της εθνικότητάς μας μέσα από την ιστορία θα συμβάλλει πάρα πολύ στην διατήρηση των κεκτημένων του καθενός σε κοινωνικό επίπεδο και την ισχυροποίηση των δεσμών ώστε να διεκδικήσουμε και να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν, είτε είναι πόροι ή παροχές κάθε είδους.
Αν συνειδητοποιήσουμε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι για όλα όσα έχουμε σήμερα. Και εννοώ πως πέρα από όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε σαν λαός καταφέραμε να είμαστε σε ένα αξιοπρεπές σημείο και κοινωνικά και οικονομικά. Και να παραδεχτούμε πως οι οικογενεικοί δεσμοί και ο Χριστιανισμός ήταν τα δύο μοναδικά στοιχεία που μας κράτησαν στην επιφάνεια και δεν εξαφανιστήκαμε σαν άλλοι δεινόσαυροι.
Αυτοί που δεν δέχονται ή δεν γνωρίζουν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να ψάχνουν την αλήθεια στο σκοτάδι με μόνο φως ένα σπίρτο.

Ο Έλληνας του εξωτερικού

Και ενώ στην χώρα μας κλαίμε την μοίρα μας (κλασικά) για τα δεινά που συμβαίνουν και θα συμβούν, κάποιοι συμπατριώτες μας στας Ευρώπας, δείχνουν να έχουν ξεπεράσει για τα καλά την "κρίση" και οδεύουν προς ακόμα καλύτερες μέρες. Αυτό τουλάχιστον διαπιστώνω όσο περνούν οι μέρες και έχω όλο και περισσότερες επαφές ή νέα από Έλληνες του εξωτερικού. Ας είναι καλά και το facebook, όπου κάθεται κανείς και χαζεύει τις φωτογραφίες φίλων του, που καλοπερνούν σε άλλες χώρες. Ταξίδια, διασκέδαση και χαμόγελα είναι βασικά στοιχεία στις φωτογραφίες αυτές. Όλοι τους όμως δουλεύουν και αμοίβονται άξια για την δουλειά που προσφέρουν, χωρίς να λουφάρουν, σεβόμενοι τους συνεργάτες τους, τα αφεντικά τους, το εργασιακό περιβάλλον και λοιπά. Πώς γίνεται αυτό όμως να μην συμβαίνει στην χώρα μας σχεδόν ποτέ; Είναι απορίας άξιο το πόσο πολύ αναδεικνύει τις αρετές του ο Έλληνας όταν δουλεύει στο εξωτερικό. Ή μήπως δεν είναι τελικά και η εξήγησή του είναι πολύ πιο απλή;
Σαν πρώτο σχόλιο μπορεί κανείς να πει πως όντας σε μία ξένη χώρα είναι φυσιολογικό να μην έχεις την ασφάλεια του σπιτιού σου, του περίγυρού σου και γενικώς την εντύπωση πως αν κάτι πάει στραβά θα βρεθεί τρόπος να βγάλεις άκρη με οποιονδήποτε κόστος. Οπότε, σε ένα ξένο περιβάλλον αυτόματα μπαίνεις στην διαδικασία να είσαι σωστός, τυπικός και νομοταγής γιατί αλλιώς πολύ απλά δεν θα επιβιώσεις. Ακόμα, στην περίπτωση που δεν είσαι όλα τα παραπάνω το σύστημα από μόνο του θα σε αποβάλλει και η επανένταξη μάλλον θα είναι δύσκολη εώς απίθανη.
Επιπρόσθετα, συναντώντας καλύτερους συνεργάτες, καλύτερες συνθήκες εργασίας και πλήρη απουσία "λαμογιάς", αλητείας, αδικίας και λοιπών, είναι απόλυτα φυσιολογικό να θέλεις να επιδείξεις τις ικανότητές σου και πολλές φορές τα προτερήματα του Έλληνα σε πνευματικό επίπεδο. Όλα τα παραπάνω, αναλύονται και παρουσιάζονται σε ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του περιοδικού της "Καθημερινής" του μήνα Απρίλιου, για το Silicon Valley του San Fransisco στις Η.Π.Α. Εκεί όπου Έλληνες διαπρέπουν σε όλους τους τομείς της επιστήμης για τον απλό λόγο ότι όλα γίνονται σωστά, εμπρόθεσμα και έχοντας το κίνητρο της διάκρισης και του αυτοσεβασμού.
Κλείνοντας αυτό το ιστολόγιο θέλω να επισημάνω την επιτακτική ανάγκη για αυτοκριτική και γενική ανασυγκρότηση που μας αφορά όλους, έτσι ώστε να βρούμε το σωστό μονοπάτι της ψυχής αλλά και της πραγματικότητας που απλά θα μας δώσει διάθεση για να αρχίσουμε ή να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε αλλά κυρίως αυτό που μας αξίζει.

Τώρα τί κάνουμε;

Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στο εξωτερικό για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, διαπίστωσα ότι έχουμε γίνει ρεντίκολο σαν έθνος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Στο διάρκειας τεσσάρων ημερών ταξίδι, δέχτηκα 2 φορές το καυστικό σχόλιο περί οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας από ντόπιους κάτοικους. Την μία φορά από έναν υπαίθριο ζογκλέρ την ώρα που μου ζήτησε να βάλω λεφτά στο τσαντάκι του για το σόου που μας προσέφερε και την δεύτερη φορά από έναν μετρ (περισσότερο ξεχασμένο τουρίστα στα Μάταλα από το '70 θύμιζε) σε γνωστό εστιατόριο της πόλης. Και στις δύο περιπτώσεις το σχόλιο ήταν περιπαικτικό του τύπου "Καημενοι Έλληνες που δεν έχετε λεφτά". Βέβαια στην απάντησή μου πως είμαστε φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους, έδειχνε να συμφωνεί χωρίς ενδοιασμούς. Τουλάχιστον, θα πει κανείς, πως όταν πάμε ταξιδεύοντας στο εξωτερικό έχουμε καλή φήμη σαν τουρίστες.
Όλο αυτό με έκανε να αναρωτηθώ για την πορεία αυτής της χώρας που τόσα έχει περάσει αλλά πάντα κατάφερνε να γλιτώσει. Άρα η λογική λέει πως έτσι και τώρα ο Έλληνας ως πολυμήχανη προσωπικότητα θα βρει κάποιον μαγικό τρόπο να κάνει τα δύκολα εύκολα. Μόνο που αυτήν την φορά όλο το σκηνικό είναι τελειώς διαφορετικό και πρωτόγνωρο για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, καθώς παρόμοια οικονομικά προβλήματα είναι μάλλον πρωτοφανή. Και το πιο σημαντικό είναι τα διαφαινόμενα προβλήματα και όχι τα υφιστάμενα. Εν τω μεταξύ, αυτό που μας μπερδεύει περισσότερο είναι πως τον κίνδυνο τον βλέπουμε μπροστά μας, παρ' όλ' αυτά κανείς δεν μοιάζει να έχει την σίγουρη λύση.
Εδώ θα φανεί πόσα απίδια χωραέι ο σάκος, έτσι; Καλούμαστε λοιπον κατά την γνώμη μου να μάθουμε βασικές έννοιες της οικονομίας και κυρίως της οικιακής, οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια σώζουν ζωές. Πρώτα απ' όλα να μάθουμε την λέξη "αποταμίευση" η οποία μας είναι τόσο άγνωστη όσο και η δημιουργία του σύμπαντος. Πειραματικά και μόνο να το κάνει κάποιος θα δει πόσα πράγματα έχει πραγματικά ανάγκη και πόσο εύκολα μπορεί να περιορίσει περιττά έξοδα.
Σε όλα τα παραπάνω όμως ο θυμόσοφος αυτός λαός έχει φροντίσει να έχει και την αντίστοιχη παροιμία ή ρητό και εν προκειμένω το γνωστό "η φτώχεια θέλει καλοπέραση".
Για μένα όμως είναι καιρός να κόψουμε το τσιγάρο, τα πολλά ποτά, τις άσκοπες μετακινήσεις, τα πολλά φαγητά, που αυτά από μόνα τους μπορεί να καλύπτουν ίσως και τα μισά έξοδα ενός ενήλικα στην σημερινή κοινωνία. Το πιο δύσκολο είναι να παρθεί η απόφαση όπως πάντα. Ξέρω πολύ καλά πως δεν μπαίνουμε σε καλόυπια και ούτε μας αρέσει να μας λένε τι να κάνουμε, οπότε ας αποδείξουμε ο καθένας πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το σύνολο πως έιμαστε ικανοί για το καλύτερο δυνατό.