Τίτλοι τέλους για την ευγένια...

Κάποτε οι άντρες κυκλοφορούσαν στο δρόμο με καπέλα και σταματούσαν για να χαιρετήοσυν όποιον γνωστό τους συναντούσαν στην βόλτα τους, χαρίζοντας ένα απλό χαμόγελο. Πλέον τα καπέλα έχουν φύγει από την μόδα (τουλάχιστον τις πρωινές ώρες) και τα χαμόγελα παρεξηγούνται κατά κόρον. Έχετε αναρωτηθεί πόσο διαφορετική γίνεται η επικοινωνία όταν οι άνθρωποι είναι ευγενικοί? Για παράδειγμα σε κάποια επαγγελματική συναλλαγή, πόσο πιο έυκολα πείθεις κάποιον να κάνει κάτι όντας ευγενικός μαζί του. Πηγαίνοντας σε ένα κατάστημα για να αγοράσουμε κάτι, συναντάμε πωλητές και πωλήτριες που σου απευθύνουν τον λόγο λες και είσαι παράνομος μετανάστης που ήρθες για να κλέψεις ή να βάλεις φωτιά το κατάστημα. Στα δε καφέ-μπαρ, η κατάσταση είναι γραφική. Παραγγέλνεις και η πιθανότητα να ασελγήσουν στον καφέ σου είναι όση και η Ρεάλ Μαδρίτης να κερδίσει τον Παναιγιάλειο σε πιθανή αναμέτρηση. Μάλιστα υπάρχει και ένα ύφος που δηλώνει πως "εγώ είμαι πυρηνικός επιστήμων και απλά δουλεύω σερβιτόρος για το εξτραδάκι μου". Και τι με νοιάζει εμένα? Αφού δουλεύεις σερβις οφείλεις να με εξυπηρετήσεις όπως αρμόζει πάιρνοντας υπ' όψιν ότι σέβεσαι αυτόν που σου προσφέρει εργασία και αυτόν που ήρθε στο μαγαζί. Αν δεν σου κολλάει ένσημα ή δεν σε πληρώνει όπως θέλεις, αυτό επίσης δεν είναι δική μου ευθύνη.
Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και το σέρβις είναι όπως πρέπει να είναι. Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και συνήθως τις βλέπουμε σε ακριβά καταστήματα ρούχων που αν δεν τα επισκεφθείς ντυμένος σαν τον Πρίγκηπα της Σουηδίας θα αντιμετωπιστείς σαν τον μετανάστη που ανέφερα προηγουμένως.
Μία επιστημονική έρευνα σε επίπεδο ψυχολογίας και ανθρώπινων πόρων, έδειξε πως σε ένα εργασιακό περιβάλλον, η χρήση του πληθυντικού στην ομιλία επισπεύδει τις εργασίες σε σημαντικό ποσοστό και μάλιστα με μεγαλύτερα και πιο σωστά αποτελέσματα. Παράδοξα όμως θα συναντάμε πάντα και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είναι αυτό όπου απευθύνεσαι σε κάποιον στον πληθυντικό και αυτός αισθανόμενος άβολα σου απαντά λέγοντας πως δεν είμαι και τόσο μεγάλος για να μου μιλάς στον πληθυντικό...
Πως γίνεται όμως και έχουν χαθεί η ευγένια και οι τρόποι, όταν οι συνθήκες στις οποίες ζούμε είναι καλύτερες από ότι ήταν πριν πενήντα και εξήντα χρόνια? Τότε που όλα τα τραγούδια που γράφονταν ήταν γεμάτα πόνο και απαισιοδοξία? Πλέον ότι τραγούδι γράφεται είναι γιούχου και τριαλαλί τριαλαλό και συνεχώς μας υπενθυμίζει τί καλά που περνάμε. Μήπως δεν περνάμε καλά και απλά το νομίζουμε? Τον τελευταίο καιρό υποστηρίζω πως ζούμε στον μικρόκοσμο της Ελλάδας όπου μας πλασάρουνε με υποχθόνιο και υποσυνείδητο τρόπο, πως εδώ είναι ο παράδεισος. Μάλλον δεν είναι. Είμαστε όλοι γεμάτοι ευθύνες, υποχρεώσεις, προβλήματα και αυτό φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο διασκεδάζουμε, δηλαδή κρατώντας ένα ποτό στο χέρι και κοιτάζοντας απέναντι μπας και συλλάβουμε κανένα βλέμμα που θα μας ανεβάσει το ηθικό. Στον δρόμο, όλοι είναι κακόδιάθετοι και αγενείς, στις υπηρεσίες όπου να 'ναι θα βγάλουν μαστίγια και όλες οι προτάσεις μας ξεκινάνε και τελειώνουν με το "ρε". Προφανώς και δεν ζούμε καλά και ακόμα περισσότερο δεν είμαστε ήρεμοι ούτε είμαστε μέλη μίας ισορροπημένης και απελευθερωμένης κοινωνίας, απαλλαγμένη από συμπλέγματα και φοβίες. Έχουμε γίνει όλοι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι, χάνοντας σιγά σιγά κάθε ίχνος αυθορμητισμού και αξιοπρέπειας. Αυτό που έμεινε στην Ελλάδα είναι τα μπαρ και το γεγονός πως αν θέλεις να βγείς έξω μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε ώρα και φυσικά το καλοκαίρι με τις θάλασσες. Αυτό μας πλασάρουν σαν παράδεισο. Αλλά στην καθημερινότητα είμαστε σαν ασθενείς ψυχιατρικής κλινικής με κρούσματα κατάθλιψης, μελαγχολίας και πλήρους παράνοιας. Αναρχία σε όλο της το μεγαλείο. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, υπάρχουν και κάποιες οργανώσεις που θέλουν να μην υπάρχει αρχή και νόμος. Δηλαδή ρε φίλε πόσο ακόμα χειρότερα να γίνουμε? Πόσο? Το τελευταίο στάδιο είναι να είμαστε όλοι έξω με τα μαχαίρια και τα καδρόνια και να γυρίσουμε στην εποχή του σκοταδισμού.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι μου στις Βρυξέλλες, μία πόλη 2 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου για έξι μέρες στο κέντρο δεν άκουσα κόρνα ούτε μία φορά. Λές και έβλεπα ταινία με χαμηλωμένη την ένταση ήταν. Ηρεμία και ησυχία. 'Ολοι κύριοι ευγενικοί χωρίς κανένα είδος συμπλέγματος ή φόβου. Και ζήλεψα είναι η αλήθεια. Επίσης σε ένα πάρτυ στις αρχές του καλοκαιριού στην Αθήνα, πέρασε από δίπλα μου μία κοπέλα και είπα ένα απλό καλησπέρα για να πάρω την εξής ανταπόκριση "Εσύ σίγουρα δεν είσαι Αθηναίος". Στην συνέχεια μου εξήγησε πως στην Αθήνα κανείς δεν λέει καλημέρα ή καλησπέρα. Ομολογώ πως δεν μου κάνει εντύπωση πλεόν για κανένα μέρος της Ελλάδας και απλά επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω.
Μία καλημέρα και ένα χαμόγελο αρκούν για να κερδίσεις κάποιον, οπότε διαδώστε το.