"Δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος..." Νίκος Καζαντζάκης.

Η πρόταση - φράση του παραπάνω τίτλου ανήκει στον Νίκο Καζαντζάκη και συγκεκριμμένα είναι γραμμένη στον τάφο του στο Ηράκλειο στην Τάπια Μαρτινέγκο, πάνω στα Βενετσάνικα τείχη. Είναι φανερό πως το συναίσθημα που βγάζει αυτή η πρόταση έχει να κάνει με την ψύχραιμη και ρεαλιστική αντιμετώπιση ως προς το θέμα του θανάτου. Και σίγουρα είναι ένα συναίσθημα το οποίο αναπτύχθηκε και ωρίμασε στο μυαλό του Καζαντζάκη. Άσχετα όμως με τον θάνατο, η πρόταση αυτή έχει εφαρμογή (ή ίσως θα έπρεπε να είχε) και στην καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα άψυχα υλικά αγαθά, στο ανυπέρβλητο άγχος, τα ουτοπικά όνειρα και την προσχεδιασμένη ζωή υπάρχει και η ταυτότητα μας. Η ψυχική και πνευματική μας ταυτότητα. Κάπου χαμένη μέσα σε σωρούς από λογαριασμούς, χαρτιά, υποχρεώσεις και ψεύτικες υποσχέσεις για μία ονειρεμένηζωή. Γεννιόμαστε και μεγαλώνοντας μαθαίνουμε πως μέρα με την μέρα θα κατακτήσουμε τους στόχους μας και θα ευτυχήσουμε κάνοντας οικογένεια έχοντας μιά δουλειά που θα μας προσφέρει τα ως προς το ζην αλλά και το ευ ζήν. Ωστόσο, όλο αυτό το καλά σκηνοθετημένο σενάριο απέχει παρασάγκας από την πραγματικότητα παίρνοντας υπ' όψιν όλες τις παραμέτρους που επηρεάζουν δραματικά το τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα. Άρα έρχεται κάποιος και αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις για όλα αυτά αν στο τέλος δεν τα καταφέρεις. Πόσο αξίζει η προσπάθεια, πόσους συμβιβασμούς να κάνεις, πόσο να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου, πόσο να προσποιηθείς ότι κάνεις αυτό που αγαπάς και ένα σωρό άλλα παρόμοια ερωτήματα υπαρξιακής και νομοτελειακής φύσης.
Δηλαδή ένας άνθρωπος στα 50 του θεωρείται ευτυχισμένος έχοντας μία ευτυχισμένη οικογένεια και μία καλή δουλειά; Ποιός το ορίζει αυτό; Η πνευματική σύσταση του ανθρώπου μόνο αυτό δεν υπαγορεύει. Ίσα ίσα που σε απαλλάσει από οποιαδήποτε δεσμά, είτε είναι νοητικά έιτε είναι ρεαλιστικά. Σε έναν κόσμο υποδειγματικά ελεγχόμενο ερχόμαστε από την μήτρα της μάνας για να υπηρετήσουμε έναν σκοπό. Να γίνουμε ένα μικροσκοπικό γρανάζι στην μηχανή ελέγχου της ανθρωπότητας. Να δουλεύουμε ώρες, να είμαστε εξαρτώμενοι από χαρτονομίσματα και να κυβερνόμαστε από ανθρώπους που μας βάζουν με το ζόρι να ψηφίσουμε. Φυσικά για να αποκτήσεις τις έξτρα παροχές της ζωής πρέπει να δουλέψεις και να θυσιάσεις άλλα, ίσως πιό σημαντικά πράγματα, αλλά στο τέλος όλοι αναρωτιούνται κατά πόσο άξιζε τον κόπο να κάνουν θυσίες και να δεχτούν στερήσεις. Και είναι να σε πιάνει τρέλα όταν ανακαλύψεις ότι σχεδόν όλες μας οι ανάγκες είναι τεχνητές και κατασκευασμένες για να μην έχουμε την δυνατότητα να εξασκήσουμε το μυαλό μας και την ψυχή μας. Το σύστημα μας θέλει χαζούς και ελεγχόμενους. Χωρίς άποψη, χωρίς δύναμη, χωρίς θάρρος. Θα έχετε προσέξει ότι όποιος τόλμησε το αντίθετο ήρθε αντιμέτωπος με όλα τα δεινά του κοσμου. Το χειρότερο είναι πως μας έχουν φτιάξει έτσι ώστε ένα άτομο που μπορεί να τα υποστηρίζει αυτά και να ζει με έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, το χαρακτηρίζουμε γραφικό, μοναχικό, ανισόρροπο και μάλλον αποκρουστικό. Μήπως εμείς θα έπρεπε να είμαστε η μειοψηφία; Εμείς που από τα 5 μας χρόνια τα κάνουμε όλα με πρόγραμμα χωρίς να ξεφεύγουμε από αυτό ούτε δευτερόλεπτο. Η σκέψη όλου αυτού του θέματος σε κάνει να προβληματίζεσαι για πολλά πράγματα που ζεις καθημερινά. Είναι απίστευτο ότι εξαρτώμαστε από τα χρήματα, τα αυτοκίνητα, τα κινητά, τα πολύβουα κλαμπ, τις μαζικές εκδρομές και πόσα άλλα ακόμα.
Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να πας κόντρα στο ρεύμα, αλλά αν το κάνεις συνειδητά θα είσαι ευτυχισμένος. Είναι αυτό που λένε πως αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, όχι ο προορισμός...

Υ.Γ: Στο youtube υπάρχουν οι 2 ταινίες Zeitgeist. Σας καλώ να τις δείτε και μετά από καιρό να διαμορφώσετε την άποψη σας χωρίς να σημαίνει πως πρέπει να δεχτείτε όλα απ' όσα δείχνει.

Καλό ΣΚ.

Λένε ότι ο χειρότερος "δάσκαλος" είναι η εμπειρία, γιατί σου βάζει το διαγώνισμα πριν σου παραδώσει το "μάθημα". Σωστό το ρητό αυτό και απόλυτα ρεαλιστικό. Η εμπειρία δηλαδή τί ακριβώς είναι; Είναι μάλλον ένα ψυχοπνευματικό βίωμα, συνήθως πρωτόγνωρο, το οποίο τυγχάνει άμεσης εγκατάστασης στον εγκέφαλο και σε περίπτωση ανάγκης επαναφοράς του, η αντίδραση είναι τόσο άμεση όσο και ένα τσίμπημα στο δέρμα.
Άραγε πόσες εμπειρίες πρέπει να έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του για να θεωρηθεί ώριμος ή σοφός και χορτασμένος; Και πως μετριούνται αυτές; Αν είναι διπλές, μπορείς να τις ανταλλάξεις σαν παιδική τράπουλα με γρήγορα αυτοκίνητα; Προφανώς απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, καθώς οτιδήποτε βιώνει ένας άνθρωπος στη ζωή του είναι εντελώς υποκειμενικό το πώς θα το δεχτεί και θα το αφομοιώσει. Ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά και αυτό έχει πολλές παραμέτρους και γενικώς είναι ένα ζήτημα πολυσύνθετο. Παίζει ρόλο η παιδική ηλικία, τα εφόδια και η γαλούχηση της οικογένειας και η ίδια η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου σε επίπεδο DNA. Για μένα το πιο σημαντικό σε κάθε εμπειρία είναι η ικανότητα της κρίσης και η ψυχραιμία κατά την διάρκεια αυτής. Οι σπασμωδικές αντιδράσεις μπροστά σε ένα νέο βίωμα είναι μεν αυθόρμητες αλλά συνήθως όχι οι προτιμώμενες, αφού σχεδόν πάντα σε μία δεύτερη σκέψη η απόφαση αλλάζει για το αν πράξαμε σωστά, έγκαιρα και λογικά. Και σχεδόν πάντα η γνώμη κάποιου τρίτου μας ηρεμεί και μας καθοδηγεί και αυτό είναι που μας κάνει να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες με κοντινά μας άτομα. Προσωπικά προσπαθώ πάντα να βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου και αυτό είναι ίσως ό,τι πιο χρήσιμο κάνω για να κρίνω μία κατάσταση και να είμαι ακριβοδίκαιος με απώτερο σκοπό να μην εκτεθώ αλλά και για να υπολογίζεται η άποψη μου στο μέλλον ακόμα περισσότερο. Επίσης το θάρρος του να παραδέχεσαι τα λάθη σου και τις λανθασμένες κρίσεις είναι στοιχείο αριστοκρατικό, μεγαλόκαρδο και ψυχικά κορυφαίο. Δυστυχώς στις μέρες μας οι "ξερόλες" είναι φαινόμενο πιο συνηθισμένο και από την παρουσία του ήλιου τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι φοβεροί τύποι. Άποψη για όλα, μηδενική διάθεση για ανταλλαγή απόψεων με επιχειρήματα και αδιαλλαξία σε επίπεδα αντίστοιχα υψηλά όσο το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας μας. Τούτοι οι άνθρωποι έχουν εκτός των άλλων, αναπτύξει και ικανότατους μηχανισμούς προστασίας, αλλά με αυξημένα ποσοστά πιθανής επίσκεψης σε ψυχαναλυτή λόγω του συχνού αδιεξόδου που συναντούν καθημερινά σε όλα τα θέματα της ζωής τους. Εγώ προσωπικά τους εύχομαι καλή τύχη.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι λένε πως "όσα λιγότερα γνωρίζεις, τόσο καλύτερα". Εγώ διαφωνώ και ισχυρίζομαι το αντίθετο, υποστηρίζοντας το με την συνειδητή ανάγκη του να κρίνουμε καταστάσεις, να τις συνδέουμε μεταξύ τους και ανακαλύπτουμε κοινά στοιχεία που θα μας οδηγήσουν με βεβαιότητα σε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Τα παραπάνω βέβαια απαιτούν και χρόνο, φιλική κουβέντα και διάθεση για νέες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις που όλα μαζί συνθέτουν μία πνευματική και ψυχοσωματική περιπέτεια. Οι σκέψεις και τα όνειρα είναι έννοιες συναρπαστικές γιατί πολύ απλά τις πλάθεις όπως επιθυμείς και σου δίνουν την ελευθερία του να αποβάλλεις ενδοιασμούς και αναστολές και σε κάνουν να χάνεσαι κατά μία έννοια με την θέλησή σου σε "δρόμους" ανεξερεύνητους. Και το καλύτερο είναι πως αν κάτι "στραβώσει" κατά την διάρκεια αυτής της εγκεφαλικής περιήγησης, έχουμε την δυνατότητα σε κλάσματα δευτερολέπτου να αλλάξουμε την σκέψη και το σενάριο να γίνει πάλι όσο θετικό το θέλουμε. Αυτοί όμως που χάνονται κυριολεκτικά μεσ' το μυαλό τους είναι πολλοί γι αυτό θέλει συχνή και ουσιαστική επαφή με την πραγματικότητα.
Αυτήν την ώρα που γράφω είμαι σε φάση περισυλλογής, ανασύνταξης και γενικής αναδιάρθρωσης του συστήματος μου και σαν άλλος ηλεκτρονικός υπολογιστής είμαι σε λειτουργία αποσυμπίεσης και επισκευής κατεστραμμένων δίσκων και ανάκτησης χαμένων αρχείων. Είναι κάτι σαν γενικό εγκεφαλικό σέρβις και είμαι σίγουρος πως όλοι μας πρέπει να αφιερώσουμε κάποιον χρόνο για αυτήν την τόσο απαραίτητη διαδικασία. Να μετρήσουμε τις εμπειρίες μας, τα λάθη μας, τις επιτυχίες μας και οριοθετήσουμε στόχους και επιθυμίες.
Εγώ προσωπικά θα κάνω ένα ρεαλιστικό σχέδιο κατάκτησης στόχων. Και θα υπάρχει μόνο ένα, ούτε Β ούτε Γ ή κάτι άλλο. Μόνο σχέδιο Α.

http://www.youtube.com/watch?v=zvxasVoT0aM&feature=related

Να σου την "πέσω" ή θα μου την "πέσεις" εσύ;

Γενικά σαν κράτος, έθνος, λαός -όπως θέλετε πείτε το- είμαστε ό,τι να, 'ναι. Αυτό το ξέρουμε όλοι, άσχετα που δεν κάνουμε τίποτα γι αυτό, αφού ο καθένας κοιτάει τον "πωπό" του. Έτσι και στα θέματα διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, είμαστε εξίσου "για τα πανηγύρια". Αυτό που συμβαίνει φίλοι/ες μου είναι πέρα πάσης περιγραφής. Δεν ξέρω καμμιά φορά αν πρέπει να γελάσω, να εκνευριστώ, να αδιαφορήσω ή απλά να μην ασχολούμαι. Δεν γίνεται να μην ασχολείσαι όμως, όντας φυσιολογικός άνθρωπος που αναζητάς την επαφή με το αντίθετο φύλο. Όταν όμως βγαίνοντας να διασκεδάσει κανείς, συναντά φαινόμενα τόσο περίεργα, αλλοπρόσαλλα και πολλές φορές πιο τρομακτικά και από ταινίες τύπου "Εξορκιστή". Αποτέλεσμα είναι πλεόν ο κόσμος να βγαίνει έξω και απλά να στέκεται όρθιος με το ποτό στο χέρι κοιτάζοντας το άλλο φύλο με ένα κενό ύφος λες και αντικρύζει μαθηματική εξίσωση τρίτου βαθμού. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Εκεί πραγματικά αναρωτιέμαι, ποιό είναι το νόημα του να βγει κάποιος έξω με τους φίλους του αν δεν θέλει να έρθει σε κοινωνική επαφή με άλλα άτομα; Αυτήν άλλωστε την υπαρξιακή δήλωση έχει κάνει και η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, σε μία της συνέντευξη, λέγοντας πως δεν υπάρχει λόγος να βγει κάποιος έξω το βράδυ εαν δεν θέλει να φλερτάρει. Καλύτερα να κάτσει σπίτι του. Έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε, καθώς επαφές τύπου φλερτ, είναι πάρα πολύ αναζωογονητικές. Ποιός και ποιά είναι αυτή που δεν θέλουν να τους φλερτάρουν όταν είναι έξω; Μάλλον κανείς και καμμία. Οπότε εδώ ισχύει και το -για να πάρεις, πρέπει να δώσεις- με μία έννοια προφανώς ψυχική.
Στο δια ταύτα τώρα. Αυτό που πρέπει εν τάχει να αναλύσουμε, είναι η "νέα" εικόνα-θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Είναι αδιαμφισβήτητο πως τα τελευταία χρόνια με την πάγια επιλογή της συντριπτικής πλειοψηφίας των γυναικών να σπουδάσει, τα δεδομένα άλλαξαν για αυτές καθώς διεκδίκησαν και δίκαια κέρδισαν μία ισότιμη θέση στον "κόσμο" των αντρών σε επίπεδο κοινωνικό αλλά και εργασιακό. Η ευκαιρία λοιπόν δόθηκε μέσω των σπουδών δίνοντας την επιλογή να επιλέξουν εύρωστα επαγγέλματα με ανάλογες απολαβές και να αποκτήσουν την λεγόμενη ανεξαρτησία και χειραφέτηση. Το πιο σημαντικό είναι πλέον πως η γυναίκα έχει το δικαίωμα και την σίγουρη επιλογή του να διαλέξει και να μην την διαλέξουν. Οπότε δεν έχει ανάγκη κανέναν και όταν αποφασίσει αυτή, θα κάνει παιχνίδι. Η πλειοψηφία των γυναικών (τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις) έχει μεταφορικό μέσο, σπίτι, παρέα και χρήματα αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες τις. Το θέμα είναι όμως ότι πάρα πολύ άντρες βρίσκονται στην ίδια κατάσταση χωρίς να υπερτερούν σε κανένα σημείο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, από την πλευρά των γυναικών να ψάχνουν κάτι "ανώτερο" και από την πλευρά των αντρών να δημιουργείται μία ανασφάλεια τύπου συμπλέγματος (κόμπλεξ) για το αν είναι επαρκείς να πλησιάσουν μία γυναίκα που έχει ότι και ένας άντρας και ίσως και παραπάνω.
Από τα παραπάνω στοιχεία ίσως να γεννάται και η ερώτηση των γυναικών "πού πήγαν οι άντρες;". Εγώ δεν ξέρω αν έφυγαν και πήγανε αλλού, απλά ξέρω τί πάθανε. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω την -πολλές φορές- άσχημη και αλαζονική συμπεριφορά των γυναικών σε περιπτώσεις πρώτης γνωριμίας. Δεν γίνεται καλή μου να έρχεται ο τύπος να σου μιλήσει και να γυρνάς επιδεικτικά την πλάτη ή να αδιαφορείς και να μην απαντάς. Απλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! Δεν επιτρέπεται ,δεν είναι ηθικό και ευγενικό. Ποιά είσαι δηλαδή;
Ξέρεις πολύ καλά πως υπάρχουν άπειροι τρόποι να κόψεις τον άλλον ευγενικά. Τέλος.
Από την άλλη οι άντρες δεν ξέρουν πως να φερθούν. Να το παίξω κυνηγός; Μήπως να το παίξω το καλό παιδί τύπου Αρναούτογλου; Να κάνω επίδειξη μπας και "ψαρώσει"; Να κάνω τον αδιάφορο για να μην δείξω ξελιγωμένος; Εκεί κάπου χάνεται η μπάλα από τους άντρες οι οποίοι καλά θα κάνουν να μάθουν να ψυχολογούν λίγο καλύτερα τις καταστάσεις και τις γυναίκες.
Γνώμη μου είναι ότι όλο αυτό το γραφικό σκηνικό είναι περίοδος μετάβασης που θα αφομοιώσουν την "εξουσία" τους οι γυναίκες και θα συνηθίσουν τα νέα δεδομένα οι άντρες και σιγά σιγά θα πάρει ο καθένας τον πρωταρχικό του ρόλο. Αυτό άλλωστε συμβαίνει και στο εξωτερικό όπου οι κοινωνίες έχουν βιώσει αυτήν την κατάσταση πιο παλιά και τώρα είναι πιο απελευθερωμένες, απολαμβάνοντας τις σχέσεις μεταξύ αντρών-γυναικών.
Η αλήθεια είναι πως το θέμα είναι μεγάλο και χωράει και άλλη ανάλυση, αλλά νομίζω πως αυτή ήταν μία ρεαλιστική και περιεκτική αναφορά.
Βγείτε έξω, χορέψτε και φλερτάρετε. Δεν είναι ντροπή.

Η κρίση στην Χαλκιδική. Ποιά;;;;;

Περνώντας το Σαββατοκύριακο στην εξωτική Χαλκιδική διαπίστωσα και πάλι ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Ή μήπως έχει; Ακόμα έχει φαίνεται αλλιώς δεν εξηγείται ότι οι παραλίες, τα εστιατόρια και τα μπαρ-κλαμπ ήταν όλα γεμάτα. Βέβαια, δεν γνωρίζω τί λεφτά "πιάσαν" τα μαγαζιά καθώς η κατανάλωση μπορεί αν ήταν μικρότερη, αλλά όλη αυτή η πολυκοσμία ήταν δείγμα ενθαρρυντικό προς το παρόν. Ασφαλώς το καλοκαίρι δεν μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της οικονομικής κατάστασης, γιατί ο Έλληνας απλά δεν μπορεί να μαζευτεί μέσα τους θερινούς μήνες. Σου λέει τώρα, ας περάσω τώρα καλά και από Οκτώβριο βλέπουμε. Πραγματικά εκείνη η περίοδος θα έχει πολύ ενδιαφέρον από κοινωνικής άποψης. Έχουν να κλάψουν μανούλες.
Στην Χαλκιδική πάντως η κατάσταση είναι σε μία ρέγουλα. Μιλώντας με ντόπιους επιχειρηματίες όλοι είναι ευχαριστημένοι πάνω-κάτω. Έχουν έρθει και μεγάλα γκρούπ Βρετανών και η κίνηση στα καταστήματα είναι ικανοποιητική. Και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό στοιχείο. Σκεφτείτε επίσης ότι πολύς κόσμος από όλη την Β. Ελλάδα θα επιλέξει την Χαλκιδική σαν τόπο διακοπών, αντί των συνηθισμένων νησιών του Αιγαίου, μόνο και μόνο για να γλιτώσει τα μεταφορικά έξοδα. Άρα είναι τυχεροί οι άνθρωποι της Χαλκιδικής, οι οποίοι θα δουν τους τζίρους τους σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Και καλά θα κάνει ο κόσμος της Β. Ελλάδας, να στηρίξει λίγο παραπάνω την περιοχή και να "σνομπάρει"΄το Αιγαίο και τα λοιπά πελάγη, καθώς η εκμετάλλευση που γίνεται με τις τιμές σε όλα τα είδη το καλοκαίρι είναι τραγική. Δεν γίνεται να θέλεις να πας στην Σαντορίνη αεροπορικώς τον Αύγουστο και να θέλεις 400 Ευρώ με επιστροφή. Ούτε γίνεται μόνο για τους μήνες Ιούλιο-Αύγουστο τα πλοία να έχουν θέσεις vip καιοι οικονομικές να είναι λίγες και κλεισμένες από τον Φεβρουάριο. Καλό θα ήταν κάποιες από τις εταιρείες αυτές να φάνε μία "φάπα" μπας και συνέλθουν. Σκεφτείτε ότι με 250 ευρώ πας Λονδίνο την ίδια εποχή. Και τι έγινε που δεν θα κάνεις μπάνιο; Κάνε στην Χαλκιδική και στα άλλα κοντινά όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι. Εγώ πάντως τους έχω ρίξει ένα μεγαλοπρεπές "Χ" εδώ και 2 χρόνια.
Η ανάγκη να στηρίξουμε τις τοπικές αγορές είναι επιτακτική όσο ποτέ και σε αυτό χρειάζεται η προσπάθεια όλων για να ελπίσουμε σε καλύτερες ή τουλάχιστον σταθερές μέρες.
Άντε καλές βουτιές και καλή διασκέδαση.