Η αθλητική (κοινωνική ;)μιζέρια της Θεσσαλονίκης

Όσα χρόνια κι αν περάσουν η κατάσταση στα αθλητικά ή μάλλον συλλογικά θέματα της πόλης θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς και τί να αναφέρει ως κωμικοτραγικό, σε σημείο απαγορευτικό προς όποια αναφορά ή ανάλυση, καθώς κάτι τέτοιο θα προσέβαλε έναν άνθρωπο με σοβαρά ενδιαφέροντα. Εγώ θα ασχοληθώ με το θέμα από την κοινωνική του πλευρά και υπόσταση.
Η Θεσσαλονίκη μας πλέον δεν έχει να ασχοληθεί με ούτε ένα σοβαρό θέμα και εννοώ θέματα τα οποία αφορούν στην πλειοψηφία των ταλαιπωρημένων κατοίκων της. Μέσα σε όλα αυτά τα μικροτεκτενόμενα, κάπου υπάρχει και ο αθλητισμός με τις ομάδες του, τους οπαδούς, τους "παράγοντες" και ούτω καθ' εξής. Εδώ και δεκαετίες, τρείς ομάδες (ενίοτε τέσερις) πασχίζουν να βγουν στο προσκήνιο του πρωταθλητισμού με διάφορες προσπάθειες, άλλοτε σοβαρές και άλλοτε καταστροφικές. Και αν τα χρόνια έχουν περάσει, η κατάσταση παραμένει ίδια, μίζερη, πικρή και ερασιτεχνική. Παράγοντες ήρθαν, έγιναν γνωστοί και έφυγαν. Τραγουδιστές, Άραβες, Βασιλιάδες του μαγιό, Καπετάνιοι, Ισπανοσεϊχηδες, Λαμόγια, Απατεώνες και δεν συμμαζεύεται η λίστα. Και οι κακόμοιροι οι φίλαθλοι παρακολουθούν εναγωνίως τις όποιες εξελίξεις, ευελπιστώντας για μία "άσπρη" μέρα για τον σύλλογό τους. Αλλά πού μυαλό να καταλάβουν ότι αφού σε αυτήν την χώρα όλα χειραγωγούνται, έτσι και το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι μία από τα ίδια. Όσο νωρίτερα αντιληφθεί κανείς ότι πρέπει να εστιάσει μόνο στην υποστήριξη της ομάδας και μόνο σε αυτήν, τόσο γρηγορότερα θα αρχίσει να απολαμβάνει τα αθλητικά γεγονότα που αφορούν στην ομάδα που υποστηρίζει. Εδώ θα χρησιμοποιήσω μία λαϊκή ρήση του ελληνικού θυμόσοφου λαού που λέει ότι "Με κλανιές, αυγά δεν βάφονται". Δεν γίνεται ρε φίλε με πενταροδεκάρες να κάνεις ομάδα, ότι και να λες. Πάρτο ΧΑΜΠΑΡΙ!!!! Πήγαινε υποστήριξε την ομάδα σου, ακολούθησε την και μην ασχολείσαι με λογιστές, μάνατζερ, κουμπάρους, διαιτητές, δικηγόρους και κάθε τι ουτοπικό. Για παράδειγμα θα αναφέρω την μη παρουσία αθλητικού τύπου σε ολόκληρη την Αγγλία. Αθλητική εφημερίδα δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ. Τα μόνα αθλητικά νέα αναφέρονται στις πολιτικές εφημερίδες στις πίσω σελίδες. Ούτε ραδιόφωνα με τον κάθε πικραμένο, σουρουμενάκια στραβοστόμη να λέει ότι γουστάρει, ούτε τον κάθε "καθυστερημένο" οπαδό να βγαίνει και να λέει την άσχετη και ατεκμηρίωτη γνώμη του δημιουργώντας εντυπώσεις και τίποτα άλλο. Δηλαδή οι Ευρωπαίοι είναι οι μπούφοι και μεις τα τσακάλια; Μπα, δεν νομίζω.
Με τελευταία αφορμή το θέμα Καμπορα που προέκυψε την τελευταία εβδομάδα, θέλω απλά να υπενθυμίσω στους Θεσσαλονικιούς οπαδούς, ειδικά αυτούς που έχουν ζήσει στην Αθήνα ή έχουν επαφές με αυτήν, ότι οι Αθηναίοι ούτε καν ασχολούνται με τις ομάδες μας. Για αυτούς απλά δεν υπάρχουμε. Και καλά κάνουν όταν βλέπουν τα θέματά μας. Είμαστε ΑΣΤΕΙΟΙ. Σκέτο. Τέλος.
Δεν θέλω να αναφέρω ποιός κάνει τι, ούτε να πάρω το μέρος κάποιου συλλόγου γιατί πολύ απλά δεν θα έχει νόημα.
Τα "θέματα" που μας απασχολούν στην πόλη είναι τα πεζοδρόμια, οι λαϊκές, οι καφετέριες, η γιορτή των Αγγέλων και άλλα τέτοια. Σε μία πόλη που δεν έχει σύγχρονο αεροδρόμιο, μετρό, σοβαρή συγκοινωνία, καθαριότητα και αντ' αυτών έχει κυκλοφοριακό χάος, επικίνδυνους δρόμους, 8000 καφέ, σκουπίδια, άσχημα κτήρια και πολλά άλλα.
Δεν θα σας πω τί πρέπει να κάνουμε. Τα έχουν χιλιοπεί άλλοι πιο σημαντικοί από μένα. Απλά, έλεος με την μιζέρια και την γκρίνια και ότι ο ένας θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου. Ας δούμε στο "σπίτι" μας πρώτα τί γίνεται και μετά στου γείτονα.