Να τους σφίξω το χέρι!

Βλέποντας (τυχαία) κάποια αποτελέσματα δημοσκοπήσεων σε πιθανές εκλογές σχετικά με την πρόθεση ψήφου, πρόσεξα κάποια ποσοστά "τύπου" 17% ΠΑΣΟΚ και 30% ΝΔ και απόρησα. Καλό θα ήταν αυτές οι δημοσκοπήσεις να συνοδεύονταν και από αριθμούς και στοιχεία σχετικά με το ποιοι ρωτήθηκαν. Η μόνη εξήγηση είναι να πρόκειται για άτομα που είναι συγγενείς πολιτικών, γέροντες που πάσχουν από άνοια, τρόφιμους ψυχιατρικών ιδρυμάτων, μισθοφόρους και ίσως τυχαίους τουρίστες στην Ακρόπολη. Πραγματικά, εάν πρόκειται για οποιουσδήποτε άλλους, θέλω να τους βρω και να τους σφίξω το χέρι και να τους συγχαρώ για την ηρωική αυτή επιλογή να τολμήσουν να ξαναψηφίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα της Ελλάδας. Δεν είναι λίγο πράγμα να παρακολουθείς τόσον καιρό όλο αυτό το θέατρο σκιών στον χώρο της πολιτικής και να μην έχεις ανατριχιάσει από την ακατάσχετη εθνική αιμορραγία που προκαλεί η εγκεφαλικά ανάπηρη ελληνική βουλή. Δηλαδή πού είναι ακριβώς η ελπίδα αυτών των ατόμων ότι ψηφίζοντας και πάλι τους ίδιους πολιτικούς θα αλλάξει κάτι δραματικά στην ελληνική κοινωνία και τον πολίτη. Είναι δυνατόν να μην έχει σιχαθεί κάποιος τις στημένες δηλώσεις, τις απανωτές αλλαγές αποφάσεων, τις απειλές των Ευρωπαίων, την διαφθορά του συστήματος και τις αλλεπάλληλες κατηγορίες των πολιτικών εκατέρωθεν; Πώτς γένεν αυτό; (βλ. Ογκουνσότο)
Ξέρω πολύ καλά και αντιλαμβάνομαι το γεγονός πως όλο το σκηνικό είναι παρόμοιο με ένα κουκλοθέατρο, με τους Ευρωπαίους και τους κουμανταδόρους του συστήματος να αποφασίζουν για εμάς χωρίς να έχουμε δικαίωμα επιλογής ή ψήφου. Έχουμε όμως το δικαίωμα της αντίστασης και σωματικά και ψυχικά. Αν με ρωτήσει κάποιος εαν είναι καιρός για επαναστάσεις θα δυσκολευτώ να του δώσω μία σαφή απάντηση, γνωρίζοντας πως στις επαναστάσεις υπάρχουν απώλειες διαφόρων ειδών. Ποιός θέλει να πεθάνει ή να ζήσει φτωχικά; Κανείς είναι η μοναδική απάντηση και ειδικά για την γενιά αυτών που είναι 35 και κάτω, καθώς η πλειοψηφία αυτών έχει ένα αρκετά καλό επίπεδο μόρφωσης και δύσκολα θα συμβιβαζόταν στην ιδέα να μείνει στάσιμη για όσα χρόνια επιθυμεί μία τρόικα ή απαιτεί μία επανάσταση.
Από την άλλη όμως δεν μπορώ να συμβιβαστώ ότι κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για το αν θα έχω δουλειά και πόσες ώρες πρέπει να δουλέψω για να βγάλω τα ως προς το ζην (και όχι ζειν). Οφείλω στον εαυτό μου ως ισότιμη προσωπικότητα να είμαι ανεξάρτητος από κάθε είδους χειραγώγηση και εκμετάλλευση από τον οποιονδήποτε κερδοσκόπο που ορκίστηκε να συνεχίσει το μυστικό έργο που του άφησαν κληρονομιά οι πρόγονοί του. Στο ερώτημα που θα τεθεί για το πώς θα το κάνω αυτό, οι απαντήσεις είναι σχετικές κατά έναν ειρωνικό τρόπο. Ή αποφασίζεις να κοιτάς το τομάρι σου σκύβοντας το κεφάλι, δεχόμενος όλα όσα σου επιβάλλουν για νας ζήσεις σαν γνήσιο πιόνι ή αποτάσσεσαι την ανήθικη επιβολή εξοντωτικών όρων και επιλέγεις την ζωή στο περιθώριο με ότι αυτό συνεπάγεται. Το φρόνιμο σε αυτό το υπαρξιακό δίλημμα είναι πως δεν πρέπει να κατηγορήσουμε τον διπλανό μας για την όποια επιλογή του αφού το να μπορεί να είναι κάποιος πραγματικά σίγουρος για την επιλογή του είναι κάτι ουτοπικό και μόνο η ιστορία θα κρίνει κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως η όποια συνειδητή απόφαση θα μας απαλλάξει από τυχόν τύψεις στο μέλλον και θα είναι σαν παρήγορο χτύπημα στον ώμο όταν θα σκεφτόμαστε "τουλάχιστον έκανα αυτό που έκρινα σωστό".
Επίσης στην πράξη αυτό που προκύπτει είναι πως το χρήμα του πλανήτη έχει συσσωρευτεί σε κάποιους λίγους, είτε αυτοί λέγονται οργανισμοί είτε εταιρείες είτε τραπεζίτες. Και όταν λέμε χρήμα, εννοούμε το χρήμα στην φυσική οργανική του μορφή που είναι χαρτί, βαμβάκι και μελάνι. Το αποτέλεσμα αυτού του στοιχείου είναι πως στις αγορές δεν κυκλοφορεί όσο χρήμα χρειάζεται για να υπάρξουν συναλλαγές και εμπόριο γενικά, άρα υπάρχει η ανάγκη εκτύπωσης νέου χρήματος. Πως θα γίνει αυτό είναι απλό. Θα έρθει μια μέρα ένας ψηλός Ευρωπαίος κύριος και θα σου πει πως αυτά που χρωστάς πρέπει να μας τα δώσεις. Εσύ θα απαντήσεις ότι δεν έχεις και αυτός με την σειρά του θα σου πεί ότι θα σου δανείσει αυτά που χρωστάς και παραπάνω. Μα, συγνώμη, αφού όλα τα κράτη-μέλη χρωστάνε σε τρίτους, πώς θα μου δανείσουν λεφτά; Πολύ απλά τυπώνοντας νέο χρήμα το οποίο θα διοχετευτεί μέσω των τραπεζών για να μπορέσουν οι τράπεζες να επανεκδόσουν δάνεια και να σκλαβώσουν κι άλλους πολίτες. Ως τότε η τεχνητή αυτή κρίση θα μας στοιχειώνει και θα είναι η δικαιολογία των πολιτικών για οποιοδήποτε μέτρο.