Το γνωστό θέμα της βίας στα γήπεδα.

Όσοι παρακολουθούν τα αθλητικά γεγονότα της χώρας (κυρίως σε ομαδικό επίπεδο), ξέρουν για το απερίγραπτο χάλι του ελληνικού αθλητισμού. Βέβαια, και αθλητικά να μην βλέπεις, σίγουρα σε κάποιο δελτίο ειδήσεων θα δεις ρεπορτάζ για επεισόδια και λοιπά που συμβαίνουν στα γήπεδα. Έτυχε να ακούσω διάφορες εκπομπές στο ραδιόφωνο και να δω και μια δυό στην τηλεόραση, με αρκετούς "ειδικούς" να μιλάνε και να μην λένε τίποτα. Δηλαδή για ποιόν λόγο βγαίνουν στις εκπομπές; Πραγματικά μετά από τόσον καιρό, ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει πως τα τετριμμένα λόγια και οι παρωχημένες ατάκες δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα ακόμα και για τον λιγότερο πνευματικά καταρτισμένο άνθρωπο. Όλοι ψάχνουν να βρουν τις αιτίες, τις αφορμές, τους φταίχτες, τους υπεύθυνους και τα θύματα, αλλά στο τέλος ο ακροατής μένει με μιά υπόκωφη απορία κοιτώντας αποσβολωμένος το κουτί της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου. Εξηγήσεις και ευθύνες μπορούν να αποδοθούν σε όλους, αλλά το σημαντικό ζήτημα είναι η επίλυση του προβλήματος.
Άποψή μου είναι πως το θέμα είναι καθαρά κοινωνικό και προέρχεται από τα βάθη της κοινωνίας μας σε επίπεδο θεμελιακό. Εξηγώντας την καθαρά κοινωνική υπόσταση του ζητήματος θα σας πω ότι η φετινή (και περσινή) έξαρση της βίας έχει να κάνει και με την οικονομική κρίση η οποία τώρα φαίνεται να δείχνει τα αντίκτυπά της στην κοινωνία, τον αθλητισμό και την οικογένεια. Όλο αυτό που ζούμε αυτόν τον καιρό είναι 100% αντιληπτό από τις κρατικές αρχές και τους υπεύθυνους των. Ο λόγος για τον οποίο δεν έχουμε λήψη δραστικών μέτρων είναι απλός. Η κοινωνία και το σύνολο των ατόμων που την απαρτίζουν αυτήν την στιγμή χρειάζεται εκτόνωση και προς το παρόν η λύση αυτή είναι τα γήπεδα. Ο κάθε ζορισμένος άνθρωπος αυτόν τον καιρό πάει και βγάζει τα εσώψυχά του στο γήπεδο για να εκτονωθεί και να απαλλαγεί προσωρινά από τα καθημερινά του βάσανα. Απομακρυσμένος από την δουλειά του, την οικογένεια και τα προβλήματα αυτών, έχει την ευκαιρία για 2-3 ώρες να φωνάζει και να βρίζει ανεξέλεγκτα χωρίς να φοβάται να μην εκτεθεί σε κανέναν ή να κάνει φασαρία στην γειτονιά. Τί καλύτερο από αυτό; Έρχεται και η ώρα που επιστρέφει στο σπίτι του ήρεμος και ωραίος και καρτερικά περιμένει την επόμενη φορά.
Τα εκτεταμένα επεισόδια και οι ακραίες συμπεριφορές είναι ένας συνδυασμός της παραπάνω παραγράφου με την σχεδιασμένη δράση κάποιων αναρχικών ομάδων οι οποίες θέλουν να αποδείξουν ότι αποκτούν εξουσία στην κοινωνία σιγά σιγά και πως σε λίγο θα υπάρχει πλήρης αναρχία στην χώρα. Την ίδια στιγμή το κράτος και η αστυνομία στέκονται πλάι σε όλο αυτό που διαδραματίζεται και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν. Κάποιος θα με ρωτήσει πότε και ποιά είναι αυτή η στιγμή και θα τους απαντήσω "όταν τα πράγματα γίνουν ζόρικα και φτάσουν στο τέρμα". Δηλαδή την ώρα που θρηνήσουμε αθώα και όχι μόνο θύματα και αυτό γιατί τότε η αστυνομία θα έχει κάθε δικαιολογία για να δράσει όπως πρέπει, χωρίς να γνωρίσει την δημόσια κατακραυγή από αυτούς που περιμένουν στην γωνία για να την κατηγορήσουν για υπερβολική χρήση βίας. Γνώμη μου είναι πως το κράτος επιτρέπει όλο αυτό το κλίμα τρομοκρατίας έτσι ώστε να αναγκαστεί η κοινωνία να ζητήσει την βοήθεια της αστυνομίας. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν μπορούμε να το παρομοιάσουμε με μία μικρογραφία του χτυπήματος της 11/9/2001 στην Αμερική. Δεν χωράει αμφιβολία πως το χτύπημα ήταν εκ των έσω και στόχο είχε το να τρομοκρατήσει τον αμερικανικό πληθυσμό. Ξαφνικά ο Αμερικάνος πολίτης ήθελε την αμέριστη συμπαράσταση του Αμερικανού αστυνομικού σε επίπεδο ασφαλείας και προστασίας. Όλοι μιλούσαν για τρομοκρατία και πως κανένας δεν είναι ασφαλής πλέον, μέχρι να παρθούν τα κατάλληλα και απαραίτητα μέτρα. Στον δρόμο ο κόσμος έψαχνε τους αστυνομικούς για να νιώσει πως προστατεύεται και πως το κράτος είναι σε εγρήγορση. Στόχος λοιπόν αυτήν την στιγμή είναι να γυρίσουμε στην εποχή που η γιαγιά μας, μας έλεγε πως αν δεν φάμε το φαγητό μας "θα έρθει ο χωροφύλακας να σε πάρει" (ενίοτε και ο μπαμπούλας ή ο γύφτος). Ξέρουμε πως τα τελευταία χρόνια η Αστυνομία έχει χάσει την υπόστασή της και ο μόνος τρόπος για να αναδομηθεί είναι το να την ζητήσει ο κόσμος. Άρα πρέπει να φτάσουμε σε ένα απροχώρητο σημείο όπου η ανάγκη της αστυνομικής παρουσίας θα είναι επιτακτική ώστε να νιώθει ο κόσμος ασφαλής. Είναι ένα σχέδιο οργανωμένο και σε τέτοια σχέδια υπάρχουν πάντα παράπλευρες απώλειες. Εύχομαι μόνο να μην ζήσουμε μαύρες μέρες όπου θα αναρωτιόμαστε γιατί έγινε αυτή η συμφορά και γιατί δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε το κακό.