Ζητείται κράτος...

Άραγε αν βάλουμε μιά αγγελία στις εφημερίδες του εξωτερικού, υπάρχει λέτε καμιά ελπίδα να βρεθεί τίποτα αξιόλογο; "Ζητείται κράτος, με προϋπηρεσία σε θεσμούς, κοινωνική πολιτική, διεθνείς σχέσεις και οικονομία για πλήρη απασχόληση με λογικές αποδοχές και bonus επίτευξης στόχων. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις."
Τον τελευταίο καιρό, αν και απέχω από το να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση, το μάτι μου και κυρίως το αυτί μου έπεσαν πάνω σε κάποια δελτία ειδήσεων, όπου οι γνωστοί πλέον αναλυτές/δημοσιογράφοι/δικαστές/πανελίστες/μπούφοι, προσπαθούσαν επί ματαίω να λύσουν οικονομικά προβλήματα της χώρας και να "στριμώξουν" τους πολιτικούς ώστε να τους ξεβρακώσουν, ενώ 5 λεπτά μετά την λήξη των δελτίων πηγαίνουν όλοι μαζί για μπύρες. Θα με ρωτήσει κάποιος βέβαια "Και τί άλλαξε δηλαδή στην τηλεόραση και σου έκανε εντύπωση;" Και εγώ θα απαντήσω πως προς το καλό τίποτα δεν άλλαξε. Άλλαξε προς το χειρότερο όμως. Πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου. Δεν νομίζω πως υπάρχει γυρισμός σε όλο αυτό το βουκολικό καρναβάλι με τους μεταμφιεσμένους λιμοκοντόρους. Όσα λεφτά και να παίρνουν, αυτό που κάνουν είναι αδύνατον να το κάνεις τόσο απροκάλυπτα χωρίς να νιώθεις έστω και την παραμικρή τύψη, η οποία κάποια στιγμή βρε αδερφέ, θα σε οδηγήσει σε μία αυτοκριτική που μόνο αναγούλα και αηδία μπορεί να προκαλέσει. Δεν είμαι ούτε ρομαντικός ούτε εκτός πραγματικότητας, ίσα-ίσα που βλέπω πολύ καλά τί γίνεται, απλά είναι στιγμές που σκάω και δεν αντέχω με αποτέλεσμα να αισθάνομαι άσχημα και άβολα για όλο αυτό το ΨΕΜΑ που μου σερβίρουν κατάμουτρα. Και αυτό που σκέφτομαι και με κάνει να αναρωτιέμαι με βασανιστικές αμφιβολίες, είναι πρώτον αν θα αλλάξει αυτή η νοσηρή κατάσταση και δεύτερον αν θα μείνω εδώ να παρακολουθώ και να ζω όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Στο όνομα μίας κατασκευασμένης "κρίσης" κάποιοι επαγγελματίες επιτήδειοι βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν τον κόσμο πραγματικά άνω-κάτω και να τον έχουν "δεμένο" μέχρι να τον στραγγίξουν και πνευματικά/ψυχικά αλλά και κυριολεκτικά. Την ίδια στιγμή το κράτος (ποιό;;;) νομίζει κανείς πως περισσότερο θεατής είναι στις σοβαρές εξελίξεις παρά πρωταγωνιστής. Καθημερινά κρεμόμαστε από τα δηλητηριώδη χείλη των Ευρωπαίων εταίρων και εξαρτόμαστε από κάποιον Φριτς ή Χανς για το αν θα έχουμε λεφτά, σπίτι, μισθό και λοιπά ενω το καλοκαίρι έρχονται στις θάλασσές μας για να κάνουν διακοπές. Με λίγα λόγια, "και κερατάς και δαρμένος" είναι ο Έλληνας, ο οποίος πέρα από τα όποια λάθη έχει κάνει, μάλλον πληρώνει τα "σπασμένα" μετά τον εμφύλιο, όταν και μετά από αμερικανική, οικονομική κυρίως, παρέμβαση δημιουργήθηκε κυβέρνηση σε ένα βράδυ μέσα σε μία ζαλισμένη χώρα η οποία ειδικά εκείνην την στιγμή ήταν ανήμπορη να αντιδράσει ή ακόμα να έχει την χρονική πολυτέλεια να σκεφτεί για να αποφασίσει. Με όλα αυτά η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και σαν ακριβοδίκαιο άτομο που με θεωρώ, πιστεύω πως τουλάχιστον ό,τι είναι στο χέρι μας να το αποφασίσουμε, ας το κάνουμε με τις καλύτερες για μας προοπτικές και όρους, ώστε να δούμε ότι πραγματικά μπορούν να έρθουν καλύτερες εποχές για όλους σε όλα τα επίπεδα.
Καλή συνέχεια.